خانم دکتر بادبادک آبی سرگردان، بنده رو می‌فرمایند...

آقا دیشب جاتون خالی رفتم توییتر یکم فن آرت هوا گرم کننده‌ی نامجین شکار کنم، شما بگو دریغ از یک اکانت. جز مارس، که تو اینستاگرام هم دارمش، بقیه اکانت های NSFW که داشتم همگی نابود شده بودن. حتی رفتم به پرواز هم گفتم اونم رفت و اومد چیز دندون گیری پیدا نکرد در نهایت :(
چه شده است؟ نامجین جذابم را نمی کشند؟ 🥺

به ترتیب از راست به چپ:

جونگ‌کوک، سوکجین، نامجون، یونگی 🤍

درحال آماده شدن برای رژه Pride month 🏳‍⚧🏳‍🌈

اگر cigarettes after murder رو خونده باشید ارزش گزینه‌ی آخر رو خیلی خوب می‌دونید.

تازه اگر مورد آخر رای بیاره شاید ایگو و آگوست هم بهشون اضافه بشن

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
معنی رنگ های انگشترت رو می‌دونی... یا نه؟

خودم سفارش دادم با این رنگ برام بسازن، پس بله 🤍 رنگ های عکس پروفایلم رو ندیدی تازه 🙂

انگار خیلیاتون نمی‌دونستید چون از اون موقع هی دارم ناشناس و ربات جواب میدم 😂

یادمه هشتگ •| #ReadWithMe رو برای ناکترن زدم. میخوندم و نمی‌دونستم دقیقاً کجا راجع بهش صحبت کنم چون افکارم پراکنده تر از اون بود که صرفاً نظر بدم و خشک و خالی بذارم تو گروه.
یه چیزی حدود یکسال و نیم گذشته و حالا می‌خوام دوباره بخونمش.

بچه‌ها جین خیلی منه 🥲

سندروم خود مهم بینی داریم؟ یعنی اینکه فکر می‌کنی واسه فلانی مهمی ولی کاشف به عمل میاد به دسته‌ی کیفشم نبودی؟ تو یه فیکشنی می‌خوام استفاده کنم و حس می‌کنم باید باشه چنین سندرومی ولی وقت ندارم سرچ کنم، و فکرمو مشغول کرده این وسط


پی‌نوشت: گفتید اسمش رو بهم 💋

اشکالی نداره اگه شخصیتی که می‌سازی کمبود داره. دوست داشتنی و دلبر نیست. حتی برای این نیازی نیست حتما یه قاتل روانی باشه یا یه آدم زورگو یا حتی یکی که همه خوشی های دنیا رو داره و قدر نمیدونه.

ممکنه شخصیت فقط خوش خُلق نباشه. ممکنه نچسب باشه و پرو. از اونایی که اگر تو دنیای واقعی ببینی، دوست داری با پشت دست بزنی تو دهنش و یه درس درست حسابی بهش بدی...

حتی اگه فکر کنی، چقدر شبیه خودم شد، یعنی منم اینقدر دوست نداشتنی ام؟؟

اشکالی نداره اگه فکر می‌کنه قدرتمنده ولی نیست، فرار نکن، اشکالی نداره اگر وانمود می‌کنه تمام چیزهایی که فکر می‌کنه باحاله هست اما نیست. اینقدر باهاش نجنگ، حتی یه شخصیت دوست نداشتنی هم اگر به ذهنت رسیده حق خلق شدن داره. به دنیای کاغذی فکر کن. دنیایی که شخصیت های داستانی خلق شده که رها شدن و داستانی ندارن، تا ابد تنها و بی داستان زندگی میکنن.
شاید اون فقط باید یادبگیره چطور عمومی‌تر رفتار کنه. شاید تو هم کنارش یادبگیری. همه قرار نیست اون کسی باشن که با ورود شون جمع ساکت میشه تا اونا بدرخشن. بیشتر مون اون آدم هایی هستیم که کنار دیوار می‌ایستیم و منتظریم دورهمی تموم بشه تا برگردیم تو اتاق مون پناه بگیریم، حتی اگه دوست داشتیم کسی باشیم که همه برای بودن کنارش لحظه شماری میکنن.

اگر به ذهن تو پناه آورده تا نوشته بشه، اگر تو هم باهاش بجنگی، دیگه هیچ‌جا برای رفتن نداره.

•| #NoteToSelf