فرمودید:
تا کی می صبوح و شکر خواب بامداد
هشیار گرد که گذشت اختیار عمر

می‌گویم:
روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

فرمودید:
مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

می‌گویم:
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن دِرود عاقبت کار که کشت

فرمودید:
تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

می‌گویم:
تو کمان کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود از همین که خدا نکرده خطا کنی

فرمودید:
یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

می‌گویم:
شکر نعمت نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بيرون کند

قفل کرده بودما قشنگ 🦍

فرمودید:
در شب قدر ار صبوحی کرده ام عیبم مکن
سرخوش آمد یار و جامی بر کنار طاق بود

می‌گویم:
در آن نفس كه بميرم در آرزوي تو باشم
بدان اميد دهم جان كه خاك كوي تو باشم

تا 7:30 هستیم، بعدش باید برم به کاری برسم 🥰

فرمودید:
ما آبروی فقر و قناعت نمیبریم
با پادشه بگوی که روزی مقدر است

می‌گویم:
تا نگريد طفلک حلوا فروش
ديگ بخشايش كجا آيد به جوش

فرمودید:
شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن
تا به همسایه نگوید که تو در خانه‌ی مایی

می‌گویم:
یاد وصال می کنم، دیده پر آب می شود
شرح فراق می کنم، سینه کباب می شود

فرمودید:
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

می‌گویم:
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد

فرمودید:
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل ادم بسرشتند و به پیمانه زدند

می‌گویم:
در کنار خطوط سیم پیام، خارج از ده دو کاج روئیدید
سالیان دراز رهگذران، آن دو را چون دو دوست میدیدند

فرمودید:
دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
یک بیت از آن سفینه به از صد رساله بود