حس می‌کنم تمام core memory هام در پاییز و زمستان ایجاد شدن و تو تابستون عملا هیچ کار بیاد موندنی ای نکردم. همینطوری رندوم به پاییز که فکر می‌کنم، انگار یه سد می‌شکنه، اتفاقات، خاطرات و تجربیات میریزن بیرون...

اون لحظه [ساعت های فراوان] که هیچ عکسی پیدا نمی‌کنم بذارم پروفایلم که «مناسب» باشه... همون زمان مرگ اولمه 🥷

جوری زندگی می‌کنم که انگار هر لحظه‌ای که می‌گذره و زنده ام یه لطف از تمام جهانیانه و به تک تک شون یه چیزی بدهکارم و باید جبران کنم و بطور مدام دارم شکست می‌خورم در این جبران ناتمام 🔁

اگه اهل بافتنی جات هستید جالب بود.

•| #WatchWithMe

دکتر یه چیزی می‌دونست دو روز پیش ازم پرسید دیگه افکار * نداشتی؟
و وقتی با خوشحالی گفتم نه، گفت روزانه ۲ شات قهوه در ساعات مختلف بخور به عنوان دارو بهش نگاه کن :»

از اعتراف به خوب نبودن خیلی بدم میاد. یعنی وانمود به خوب بودن برام راحت تره تا بیان کردن اینکه خوب نیستم و وقتی اوضاع به اونجایی میرسه که چندین روز گیر می‌کنم تو خوب نبودن و بیان میکنم، روزای اولش هی هنوز وانمود قاطیش می‌کنم و اینکه چیزی نیست، فردا خوب میشم. بعد فردا که دوباره خوب نشدم، چون در واقع حالم خراب تر از این حرفاست، احساس گناه هم بهش اضافه میشه چون الان بدقولی هم کردم. 😊😊

چمیدونم مثلا یه اطمینان از اینکه همه چی واقعاً بهتر میشه

ضربان قلبم داره تو کل بدنم اکو میشه، عجیب‌ترین حس جهانه-

کاش یه سری مکمل‌ها هم برای کمبودهای شخصیتی مون داشتیم. مثلا من ویتامین تشخیص سیگنال‌های اجتماعی می‌خوردم قوطی قوطی

کلیت حرفش اینه که «محبت کن ولی محبتی که توش اعتماد به نفس نباشه نمی‌خوام» انگار خودم یه مقدارش رو در آوردم گذاشتن کنار. بابا همینم به زور دست و پا کردم جان داداش...
متوجه نیستی این حرفت شبیه اینه که از پشت ویترین بهم اشاره کنی، بگی «اینو نمی‌خوام» 😅😅😅😅😅😅😅×۷۵۶۵۷۶۸۶۵۴۳۲۱

ولی الان رو چه حسابی باید فردا بهتر بشم وقتی تمام قدم هایی که برای بهتر شدن برداشتم به در بسته رسیدن؟
مثلاً اومدم زود بخوابم که بدترش نکنم، الان نیمه high از خواب نشستم دارم حرف‌های بی سر و ته بهم می‌بافم 🤦‍♀ و فکر می‌کنم وقتی که بودن من حالش رو خوب نمی‌کنه، پس چیکار دارم می‌کنم؟