امروز راضی بودم از خودم. واقعا نشستم درس خوندم و مثل آدم‌های عادی تمرکز کردم رو یه کار...
تازه کانورس آبی ها رو هم انداختم رفت 🥲🩵

Wasted days
Dreaming of the times I know I can't get back
It seems I just lost track
Looking on
As all of life's colors seem to fade to grey
I just walked away
I was already missing
Before the night I left
Just me and your shadow and all of my regrets
Who am I? Who am I?
When I don't know myself
Who am I? Who am I?
Invisible

[ #Music 🛹 ]

می‌دونید چی ناراحتم می‌کنه؟
اینکه می‌بینم افرادی با قلب بسیار شفاف و رفتار واقعی، افراد وانمود کننده رو پیگیر هستن. تو چنل شون حضور دارن و ازشون چیز فوروارد می‌کنن هر روز...
آدم هایی که اگر خود واقعی این بچه‌ها رو ببینن، یا یهو قال شون می‌ذارن یا مطمئن میشن بهشون حس بدی بدن.
هم تو شرایط حس بدی دریافت کردن از این نوع آدم‌ها بودم (جایی ادمین بودم که تعدادی از این افراد حضور داشتن) هم ghost شدن یکی از دوستام توسط چنین گروهی رو دیدم. که خیلی دلش شکسته بود. می‌گفت یکی دو دفعه باهاشون رفتم بیرون، همه چی خوب بود ولی یهو از چنل هاشون ریمو و خودمم بلاک شدم...

دلم نیومد بهش بگم چون خودتی. انقدر خودتی گاهی منم از شخصیتت شوک دریافت می‌کنم اما من هیچ وقت بهت نمیگم فلان کارت عجیب بود یا فلان حرفت خیلی بی شیله پیله بود... دوستیم رو باهات ادامه میدم چون این «تو» هیجان انگیزه نه وقتی کپی باشی عین خودم.
اما آدم هایی از «اون» دست، وقتی شبیه خودشون نباشی به روش های مختلف پس میزننت... و تو، یا عوض میشی یا می‌شکنی یا با اینکه به خودت بودن ادامه میدی، گوشه‌ای از قلبت تاریک میشه... 🌔

واقعاً یکی از بهترین اتفاقات زندگیم بود 🤷‍♀

جدی هربار حس کردید یه جمع و یا یه آدم بیشتر از اینکه باعث حال خوب شما و یا حداقل ذره‌ای احساس راحتی بشه، بهتون احساس منفی و ناکافی بودن و کوچیک بودن میده، یه مدت ازشون فاصله بگیرید و بعد از خودتون بپرسید الان آدم بهتر و آسوده تری هستید و یا وقتی با اونایید؟

جدی گرفتن این مطلب، میتونه شما رو از حداقل ۳۰ جلسه تراپی نجات بده. الان خود من، بعد سال ها هنوز یادمه فلان همکلاسی که باعث می‌شد حس کنم آدم جالبی نیستم بهم چی گفت و هربار اون حس تو تمام وجودم اکو میشه... بعد از شاید ۱۷ - ۱۸ سال آزگار-

https://www.youtube.com/watch?v=Lg31XQR22zg

•| #WatchWithMe

حس می‌کنم تمام core memory هام در پاییز و زمستان ایجاد شدن و تو تابستون عملا هیچ کار بیاد موندنی ای نکردم. همینطوری رندوم به پاییز که فکر می‌کنم، انگار یه سد می‌شکنه، اتفاقات، خاطرات و تجربیات میریزن بیرون...