معضلِ «ندونم چه اتفاقی قراره بیفته عصبانی میشم که بهم نگفتن و اگر بهم بگن اضطرابش خفه‌ام می‌کنه» دارم... 🥲

دیگه بیداری بس

منو برگردونید به دوره‌ای که احسان خواجه امیری «هرچی آرزوی خوبه مال تو» رو تازه منتشر کرده بود. 🤍🎐

•| #BackThen

🔒 A whisper message to frozen\_lily, Only he/she can open it.

Thank you my love. I cherish every moment we spend deep in my heart🦋

این هیثم، وقتی از گذشته‌ام چیز میز می‌بینه بهم میگه در گذشته، مارشال گو، گویونی بودم برای خودم و این همزمان که باعث میشه پر از غرور بشم، بهم تاسف میده...

انتخاب یه جاده‌ی اشتباه و بعد در ادامه جاده‌های اشتباه بیشتر، می‌تونه چنین گنجی رو زیر خاکستر چال کنه. البته گویون برای بقیه گنج نبود 😅 عذاب الهی بود ولی خب جذاب بود و حداقل می‌تونست روی خودش حساب کنه؟ 🗡

° زبون دریافت عشق تون چیه؟

خیلی وقتا در مورد این صحبت میشه که زبون بیان عشق هرکس چیه. یکی میگه هدیه دادن. یکی میگه وقت با کیفیت باهم گذروندن رو زبون عشق می‌دونه. یکی در کنار هم تجربه کسب کردن رو و...

• ولی معمولاً در مورد اون زبونی که باهاش باور می‌کنیم کسی دوست مون داره حرفی نمی‌زنیم. در حالی که اون خیلی شناختش مهم تره. چون هرچقدرم که تو برای کسی به زبون خودت کاری انجام بدی، تا به زبون خودش نباشه... ممکنه تمام اون تلاش ها با هیچ یکسان بشه...

° شما چطوری اطمینان کسب می‌کنید که یکی دوست تون داره؟ وقتی دچار اورتینک هستید، یا تو دوران خوبی نیستید و اوضاع مدتیه خوب نبوده، چه کاری باعث میشه شک هاتون رو کنار بذارید و به اون باور «دوستم داره» برگردید؟

روش مورد علاقه‌ی من 😁

« ترغیب مسالمت آمیز »

Obviously kidding but the image is so fitting if you play Honkai Star rail

•| #MyGames #MyMood

TW: Anxiety

وقتایی که اضطراب دارم، هر چیز کوچیک و احمقانه ای میتونه تشدیدش کنه. از دیدن تبلیغ های مسخره و چرت و پرت چنل های تلگرامی گرفته تا فکر اینکه کسی فقط برام آب بیاره صدام کنه که مثلا بهم یه خوراکی بده. فکر اینکه به اندازه ی کافی با انسان هایی که بهم نیاز داشتن حرف نزدم. فکر اینکه اگه فقط یه پست توی چنلم بذارم یه جور زشت و مسخره و خالی ای میشه... و در کل، بهترین حس دنیا برام میشه بودن تو جهانی که هیچکس قابلیت دسترسی بهم رو نداره و کلا کسی نمیدونه وجود دارم...

گل سر سبد تمام اینا؟ بازی کردن تو خونه ای که مامانم اونجا وجود داره. حتی وقتی داره از پشت در اتاق فقط رد میشه تا سقف میپرم هوا و دستام می لرزه و هول هولکی فقط میخوام بازی رو بندازم پایین که چشمش بهش نخوره...
بخش جالبش اینه که آره مدتی هست سعی میکنه مستقیم گیر نده. حتی گاهی واقعا موفق میشه با نگاهش هم چیزی رو پرتاب نکنه سمتم ولی متوجه نمیشه وقتی میگم دیگه اون تراما رفته زیر پوستم یعنی چی و کفری میشه از اینکه میگم حضورت بهم اضطراب میده. . .
الان دست خودش نیست، باشه... منم دست خودم نیست. نمیتونم وقتی صدای پاش رو میشنوم تپش قلب نگیرم...

اونوقت یه دوستی امروز داشت در مورد یه آهنگی صحبت می کرد که در مورد خداحافظی با پدر - مادر بود و می گفت سخت ترین کار دنیاست... ببین منم واقعا آرزو می کنم که می تونستم بفهمم چی میگی... ولی نمیفهمم. واقعا حس قشنگی نیست ندونستنش. شاید به اندازه ی دونستنش سنگینه! منم دوست دارم دلم برای خونه تنگ بشه نه اینکه دلم بخواد بهش برنگردم و یه جایی برای رفتن جز اونجا داشته باشم.

خب روز های اول بیشتر خوبی هاش رو دیدم. بدی هاش رو هم دارم می‌بینم. از الان بگم که اسم دارو ها رو ازم نخوایید، هرچند که اگر اسمش رو هم بگم بدون نسخه ای که ثبت الکترونیکی شده باشه بهتون نمیدن. از محلی غیر از محل زندگی خودتون و ارائه بدون مدارک شناسایی نمیتونید تهیه کنید. 💝

خوبی هاش:
✅ کمک میکنه واقعا روی کار بمونم و هر 5 دقیقه 10 بار سراغ گوشی یا حرف زدن با همکارم نرم، تو محیط کار اعتماد به نفسم بهتر شده چون مدام دنبال بهونه های جدید برای توجیه کار نکردنم نیستم.
✅ از binge eating جلوگیری میکنه که برای من باعث شده بود تو 5 سال تقریبا 10 کیلو اضافه کنم. مخصوصا دو سال اخیر که Stress eating هم بهش اضافه شده بود و واقعا به معنای واقعی از حوصله سر رفتن یه چیزی میخوردم همه اش.
✅ مقداری خواب هام رو سنگین کرده که هم خوبه هم بد. اینجا خوبیش رو میگم. باعث شده با یه ذره حرکت بیدار نشم و با اولین چیزی که میشنوم خوابم نپره + وقتی ظهر ها میخوابم (اگر وقت کنم) دیگه با سردرد کشنده بیدار نمیشم.
✅ میشه گفت تقریبا تا ساعتی که باید برگردم خونه بهترین ورژن خودم هستم تقریبا. روز هایی که خونه تنها هستم هم باز بدک نیستم. نسبت به قبل تونستم مقداری درس هم بخونم در کنار بازی کردن بعد از برگشت از سرکار.

بدی هاش:
❌ کشف کردم که ترکیب گرسنگی با اون سبک زندگی اصلا خوب نیست. بسیار آدم کج خلقی ازم میسازه... ولی بخاطر اثر دارو که کم اشتهایی به همراه داره گاهی با اینکه ضعف بدنی دارم، تمایلی به خوردن ندارم. {اینم ذکر کنم که این کم خوردن به معنی کم کردن وزن و لاغری نیست. برای اون باید میل به ورزش داشته باشه آدم که من حداقل هنوز اون بخش از انگیزه ام قرار نیست تو دو هفته ی اول درست بشه.}
❌ به طور کلی قابلیت پریدنم به آدم ها رو میبره بالا. مخصوصا اگر رفتارهاشون مثل مادرم باشه. که متاسفانه رئیسمم تو اداره گاهی چنین رفتارهایی داره... جدی میترسم از روزی که نتونم خودم رو کنترل کنم و یه بحث خیلی بدی بین مون شکل بگیره.
❌ بخاطر اثرات هایپر کننده ی دارویی که صبح میخورم، 3 مدل آرام بخش برای شب دارم که اولا حس میکنم وقتی نمیخورم شون حالم بهتره :)) و دوما، اگر همون ساعت از شب که خوابم گرفته نخوابم، یهو تا چندین ساعت دیگه خوابم نمیبره اصلا...
❌و صبح ها، سختم شده بیدار شدن. هنوزم بیدار میشم و اینطوری نیست بگم خواب میمونم لزوما ولی اگر وا بدم، ممکنه! قبلا اصلا امکان نداشت خواب بمونم ولی الان تا قبل از حاضر شدن اگر بگم " چشمام رو میذارم رو هم" کاملا امکان اینکه یک ساعت خوابم ببره بوجود اومده... حتی وقتی {شما این کار را در خانه انجام ندهید} یک یا دو شب، اون قرص خواب اصلیه رو می‌پیچونم و نمیخورم.
❌ هنوز مطمئن نیستم اینکه 99% غروب ها یک اضطرابِ بد خلق متحرک هستم دلیل اصلیش چیه. شاید همه ی دلایلی باشه که نام بردم ولی خب غروب هام از ساعت 5 تا 9 (که دیگه تنها بودنم به دلیل استراحت خانواده تضمین میشه) بدترین ورژن از خودم میشم.

•|#Mia 🐱