قطعا همتون انتشارات کتاب مجازی رو می‌شناسید😭🤌🏼 دیگه انقدر این نشر بین کتابخون‌ها محبوبه که نیازی به تعریف من نداره…

اخگری در خاکستر جدیدترین کتاب این انتشاراته… داستان شدیدا جذابی داره… از اون کتاب‌های دیوونه کننده که موقع خوندنش حتی یک لحظه هم نمیتونید زمین بذاریدش…

دیگه همتون میدونید که انتشارات کتاب مجازی چقدر حرفه‌ایه… همیشه بهترین کتاب‌هار‌و برای چاپ انتخاب میکنن… ترجمه‌هاشون به شدت روون و کامله…

وقتی کتاب رو باز کنید هم فن‌آرت شخصیت‌های اصلی براتون چاپ شده 🥲🤌🏼 اینطوری میتونید خیلی بیشتر و بهتر با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کنید و توی ذهنتون تجسم‌شون کنید.😩🤌🏼

هربار با باز کردن کتاب، با دیدن شخصیت‌های اصلی به عمق داستان فرو‌‌ میرید 😩🤲🏻 بدون شک، هم از نظر محتوا و هم از نظر زیبایی، این کتاب یه جواهر واقعیه! 💎📖💫

به جز همه‌ی این‌ها، انتشارات کتاب مجازی تنها نشریه که تمام کتاب‌هاش ضمانت‌نامه داره… یعنی وقتی شما کتاب‌های این نشر رو بخرید و به هر دلیلی ناراضی باشید، تمام هزینه‌تون به صورت کامل بهتون برمیگرده… این کاری که این نشر انجام داده خیلی خیلی حرفه‌ایه و نشون میده چقدر نسبت به کتاب‌هاشون مطمئن هستن که ضمانت نامه و گارانتی براش گذاشتن❤️✨

وقتی به عنوان «برده» وارد خونه فرمانده شدم، انگار توی یک کابوس گیر افتاده بودم.  یادمه اولین باری که زنجیر رو دور مچ دستام حس کردم، حس میکردم زندگیم نابود شده…

تنها چیزی که می‌خواستم، نجات برادرم بود. همون برادری که بی‌گناه دستگیرش کرده بودن… وقتی مأمورهای حکومتی به خونمون حمله کردن، همه‌ی اعضای خانواده‌ام رو کشتن…

اونا برادرم رو به جرم خیانت به امپراطوری دستگیر کردن و با خودشون بردن… باید هرجور شده نجاتش میدادم… به خاطر همین به عنوان یک برده وارد قصر امپراطوری شده بودم تا بتونم برادرم رو پیدا کنم…

خونه‌ی فرمانده پر از زرق و برق و تجملات بود، ولی ذره‌ای روح و زندگی توش نبود. هر روز صبح که بیدار می‌شدم، حس می‌کردم توی یک زندانم.
برده‌ای که باید حرف شنوی کنه و هیچ سوالی نپرسه. اما توی وجودم چیزی روشن بود. یک آتیش خشم و اراده برای نجات برادرم.

اگر کسی می‌فهمید برای جاسوسی و اطلاعات گرفتن وارد اینجا شدم، قطعا مجازاتم مرگ بود… اما چاره‌ای نداشتم… باید هرطور شده اونو پیدا می‌کردم.

یک روز با یکی از ماسک‌های فرمانده آشنا شدم، ماسک‌ها نیروهای نظامی بودن که از بچگی آموزش دیده بودن تا بی رحم و سنگدل باشن و بتونن هرکاری بکنن… فرمانده مجبورشون کرده بود که همیشه ماسک داشته باشن، برای همین بهشون می‌گفتن «ماسک‌ها» !

اون ماسکی که دیدم، اسمش الایس بود.
اوایل بهش اعتماد نداشتم. ولی بعد از مدتی فهمیدم که اونم یک جورایی اسیره. اسیر نقش و وظیفه‌های زورکی. اونم از بچگی و به زور اینجا نگه داشته بودن… دوست نداشت اینجا باشه… اما مجازات فرار ماسک‌هاهم مرگ بود !

کم‌کم باهم رفیق شدیم، حالا شاید ، یک حس عجیب بینمون شکل گرفته بود، یک چیزی شبیه عشق. عشقی که می‌دونستیم خطرناکه و ممکنه بلای جون جفتمون بشه.

هر بار که الایس نگام می‌کرد، انگار دیوارای اون خونه سرد و بی‌روح شکسته می‌شد و نور امیدی تو دلم روشن می‌شد. اونم مثل من گیر کرده بود تو یک وضعیتی که ازش فراری بود. ولی تو اون لحظه‌ها، فقط ما دوتا بودیم؛ دوتا آدم که دنبال راه فرار از این وضع بودن.