این داستان زندگی منه… البته من حیوون خونگی کسی نبودم… من یک سگ آواره با بدنی زخمی، پهلویی شکسته و پایی لنگ بودم که  توی خیابون‌های شهر می‌چرخیدم و تمام تلاشم رو میکردم تا یک تکه نون پیدا کنم…

من با کسی کاری نداشتم اما هر رهگذری که می‌رسید یک لگد بهم می‌زد و می‌رفت… شاید چون کثیف بودم فکر میکردن ممکنه مریضشون کنم و برای همین هرجایی پا میذاشتم مینداختنم بیرون…

تا اینکه رهگذری پیدا شد که با کمال سخاوت بهم یک تیکه‌ی بزرگ گوشت داد! به خاطر همین دنبالش راه افتادم چون اون تنها کسی بود که به من محبت میکرد… هممون میدونیم که هر سگی دنبال هرکسی که حتی یک لقمه غذا بهش داده باشه، میره…