Blackfishvoice (BFV)

3.1K views19:14

مدیران-مالکان بیمارستان خصوصی گاندی بعد از بروز حادثه‌ آتش‌سوزی، به شکلی طلبکارانه در مقابل دوربین‌های خبرنگاران حاضر شدند و از دولت درخواست کردند تا در اسرع وقت وارد عمل شده و خسارات وارده را جبران کند.

طلبکاری دائمی، خصلتِ فرهنگی بورژوازی ایران است که هم‌زمان از توبره‌‌ی کالایی‌سازی خدمات عمومی و از آخور اموال عمومی می‌بلعد و هر وقت هم که لازم بداند، از طریق عربده‌کشی‌های لیبرال، اقتصاد حاکم بر ایران را "دولتی و کمونيستی" توصیف می‌کند.

بیمارستان گاندی تهران، اصلا "هتل-بیمارستان" نامیده می‌شود و هزینه‌ی یک شب بستری‌شدن برای زایمان را تا ۱۴۰ میلیون تومان محاسبه و دریافت می‌کند. این بیمارستان اساسا برای ارائه‌ی خدمت به جمعیتی ساخته شده که بعضا ایده‌ای برای خرج کردن پول‌های بادآورده ندارند؛ از همین‌رو فضاهای مشمئزکننده‌ای با نام اتاق ویژه‌ی نوازاد دارد که بهای یک شب بستری بودن نوزاد در آن‌ها تا ۹۰ میلیون تومان می‌رسد. این بیمارستان به توريست‌ها سرویس‌های ویژه ارائه می‌کند و حتی برای آن‌ها سیستم حمل و نقل مخصوصی تعبیه کرده است. برای همراهان بیماران اتاق‌های هم‌طراز با اتاق‌های هتل‌های پنج‌ستاره طراحی کرده‌ و امکان برگزاری جشن تولد بعد از زایمان و ... لحاظ کرده‌اند و رستوانی با غذاهای گران‌قیمت دارند.

همین بیمارستان در روزهای بحران فاجعه‌بار کرونا در ایران، پذیرش بیمارانِ کرونایی را به پرداخت "۲۰ میلیون تومان علی‌الحساب" موکول می‌کرد و مطلقا از پذیرش بیماران _ولو رو به مرگ_ که توانایی پرداخت چنین پولی را نداشتند، خودداری می‌کرد:
نیازی به عذاب‌وجدان هم نبود چون فلسفه‌ی "بازار آزاد رقابتی" به هر اخلاقیاتی می‌چربید و می‌شد در چشم بیمار نگاه کرد و گفت: تشریف ببرید جایی که مناسب جیب‌تان باشد.

همین کاسبانِ سلامت، چنان برای سودِ حداکثری حریص بودند که در عینِ بزک کردنِ "اتاق‌های لاکچری" و پر جیب‌های پزشک-دلالان، تعمیر و نگهداری مرتب و دقیقِ تأسیسات ایمنی بیمارستان را رها کردند:
سخنگوی آتش‌نشانی تهران می‌گوید دلیل بروز این آتش‌سوزی، قدیمی بودن سیستم اتصالات برقی در بیمارستان، از کار افتاده بودن سیستم هشداردهنده و استفاده از عایق‌های ارزان‌قیمتِ قابل اشتعال بوده است. ( گرچه روزنامه‌نگارانِ رذل در روزنامه‌ی اعتماد و خبرگزاری انتخاب، با ادعای این‌که علت آتش‌سوزی ته‌سیگار یک کارگر افغانستانی بوده است، تلاش کردند از این فاضلاب نیز برای اشتهای سیری‌ناپذیرِ نژادپرست‌ها ماهی بگیرند.)

با این‌وجود، هیئت امنای بورژوایِ بیمارستان گاندی، حتی بعد از بروز چنین حادثه‌‌ای حاضر نیستند دست به جیب ببرند و درصدی از سال‌ها بلعیدن پول‌های مفت را برای بازسازی و ایمن‌سازی ساختمان هزینه کنند و اکنون دست‌های‌شان را وقیحانه به سوی اموال عمومی دراز کرده‌اند: یعنی همان بیماران فقیر مبتلا کرونا که پشت درهای این بیمارستان تحقیر شدند و چه‌بسا جان دادند، حالا باید هزینه‌ی بازسازی را بپردازند.

موردِ بیمارستان گاندی، شباهت فراوانی به کمپانی‌های غول‌پیکر در اروپا و آمریکا دارد که به‌طور روزمره با اسمِ رمزِ قطع دستِ دولت، کوچک‌سازی دولت و بازار آزاد، دمار از روزگار کارگران درمی‌آورند و نم پس نمی‌دهند ولی به محض بروز بحران‌های بزرگ اقتصادی، بلافاصه مبالغ هنگفتی از اموال عمومی را دریافت می‌کنند و به‌روی مبارک نمی‌آورند که پس لعن و نفرین دولت چه شد؟ کافی‌ست به دوز و کلک هزاران شرکت گردن‌کلفت‌ در اروپا و آمریکا به محض شیوع پاندمی کرونا نگاه کنید که چگونه بعضا حتی ادامه‌ی تولید را به دریافت وام‌های نجومی با بهره کم یا کمک‌های بلاعوض موکول کردند.

در مورد گاندی نیز جالب توجه است که صدایی از ارتشِ روزنامه‌نگاران و روشنفکران ارگانیک سرمايه‌داری در ایران شنیده نمی‌شود: به‌هرحال گستاخی بسیار ویژه‌ای می‌طلبد که یک بیمارستان خصوصی ویژه‌ی اشراف داشته باشید، خسارات‌اش را از جیب زحمت‌کشان برداشت کنید و آخرهم بگوئید:
"چپ‌های حاکم بر ایران‌، اقتصادمان را کمونيستی کرده‌اند و سرمايه‌داران و کارآفرینان قدر نمی‌بینند". گرچه روشنفکر لیبرال ایران، در یک چیز چیره‌دست و بی‌رقیب باشد آن‌هم گستاخی است؛ او همین حالا در اتاق کار خود نشسته و برای مظلومیتِ مالکان گاندی می‌سراید و به چپ‌گرایان فحش می‌دهد.

#کالایی_سازی_درمان

@Blackfishvoice1

8.4K views19:14