#وفا_آذربار #پژمان_فاتحی #محمد_فرامرزی و #محسن_مظلوم بعد از ۱۹ماه بازداشت و شکنجه، با طنابِ دار #جمهوری_اعدام به قتل رسیدند.


@Blackfishvoice1

#عباس_دریس
#علیه_بی_تفاوتی #علیه_سکوت
#قیام_علیه_اعدام #جمهوری_اعدام
#نیزار_ماهشهر #آبان۹۸


@Blackfishvoice1

هم جرم و هم مجازات، در تحلیل نهایی، ریشه‌های عمیقی‌ در نحوه‌ی سازماندهی جامعه دارند. با این حال، یک اقدام رادیکال وجود دارد که می‌تواند بدون [از سرگذراندن] هرگونه روند پیچیده‌ی حقوقی به اجرا درآید:

مجازات اعدام، این بزرگ‌ترین شرم‌ بر پیشانی نظام حقوقی فوق‌ارتجاعی آلمان، باید فوراً دور انداخته شود.
آیا وقت ندارید، و سرتان به هزار دغدغه، هزار مشکل و هزار کار مشغول است؟ حتما همین‌طور است اما دقت کنید و وقت بگیرید ببینید چقدر زمان لازم دارد که بگویید: «مجازات اعدام لغو می‌شود!» آیا استدلال خواهید کرد که این مسأله محتاج مجادلات طولانی و متعاقباً رأی‌گیری است؟ در این صورت آیا گمان نمی‌کنید که دارید خودتان را درگیر پیچیدگی‌های فرمالیستی (تشریفاتی)، ملاحظات حقوقی و کاغذبازی‌های اداری می‌کنید؟

آه! که این انقلابِ آلمان چقدر آلمانی است! چقدر جدلی و ملانقطی است! چقدر سخت‌گیر، انعطاف‌ناپذیر و فاقد شکوه است!

به‌فراموشی سپردنِ [لغو] مجازات اعدام صرفاً یک مورد جزئیِ کوچک است. اما [بدانید که] دقیقاً در رابطه با همین جزئیاتِ خُرد است که روحِ درونی حاکم بر انقلاب، به خودش خیانت می‌کند!



برشی از مقاله‌‌ی "علیه مجازات اعدام" نوشته‌ی #رزا_لوکزامبورگ، منتشرشده در روزنامه‌ی " درفش سرخ" ( ارگان اسپارتاکیست‌ها) در نوامبر ۱۹۱۸

مترجم: یوسف کهن


#نه_به_اعدام #اعدام_قتل_عمد_دولتی_است #جمهوری_اعدام


@Blackfishvoice1

مدیران-مالکان بیمارستان خصوصی گاندی بعد از بروز حادثه‌ آتش‌سوزی، به شکلی طلبکارانه در مقابل دوربین‌های خبرنگاران حاضر شدند و از دولت درخواست کردند تا در اسرع وقت وارد عمل شده و خسارات وارده را جبران کند.

طلبکاری دائمی، خصلتِ فرهنگی بورژوازی ایران است که هم‌زمان از توبره‌‌ی کالایی‌سازی خدمات عمومی و از آخور اموال عمومی می‌بلعد و هر وقت هم که لازم بداند، از طریق عربده‌کشی‌های لیبرال، اقتصاد حاکم بر ایران را "دولتی و کمونيستی" توصیف می‌کند.

بیمارستان گاندی تهران، اصلا "هتل-بیمارستان" نامیده می‌شود و هزینه‌ی یک شب بستری‌شدن برای زایمان را تا ۱۴۰ میلیون تومان محاسبه و دریافت می‌کند. این بیمارستان اساسا برای ارائه‌ی خدمت به جمعیتی ساخته شده که بعضا ایده‌ای برای خرج کردن پول‌های بادآورده ندارند؛ از همین‌رو فضاهای مشمئزکننده‌ای با نام اتاق ویژه‌ی نوازاد دارد که بهای یک شب بستری بودن نوزاد در آن‌ها تا ۹۰ میلیون تومان می‌رسد. این بیمارستان به توريست‌ها سرویس‌های ویژه ارائه می‌کند و حتی برای آن‌ها سیستم حمل و نقل مخصوصی تعبیه کرده است. برای همراهان بیماران اتاق‌های هم‌طراز با اتاق‌های هتل‌های پنج‌ستاره طراحی کرده‌ و امکان برگزاری جشن تولد بعد از زایمان و ... لحاظ کرده‌اند و رستوانی با غذاهای گران‌قیمت دارند.

همین بیمارستان در روزهای بحران فاجعه‌بار کرونا در ایران، پذیرش بیمارانِ کرونایی را به پرداخت "۲۰ میلیون تومان علی‌الحساب" موکول می‌کرد و مطلقا از پذیرش بیماران _ولو رو به مرگ_ که توانایی پرداخت چنین پولی را نداشتند، خودداری می‌کرد:
نیازی به عذاب‌وجدان هم نبود چون فلسفه‌ی "بازار آزاد رقابتی" به هر اخلاقیاتی می‌چربید و می‌شد در چشم بیمار نگاه کرد و گفت: تشریف ببرید جایی که مناسب جیب‌تان باشد.

همین کاسبانِ سلامت، چنان برای سودِ حداکثری حریص بودند که در عینِ بزک کردنِ "اتاق‌های لاکچری" و پر جیب‌های پزشک-دلالان، تعمیر و نگهداری مرتب و دقیقِ  تأسیسات ایمنی بیمارستان را رها کردند:
سخنگوی آتش‌نشانی تهران می‌گوید دلیل بروز این آتش‌سوزی، قدیمی بودن سیستم اتصالات برقی در بیمارستان، از کار افتاده بودن سیستم هشداردهنده و استفاده از عایق‌های ارزان‌قیمتِ قابل اشتعال بوده است. ( گرچه روزنامه‌نگارانِ رذل در روزنامه‌ی اعتماد و خبرگزاری انتخاب، با ادعای این‌که علت آتش‌سوزی ته‌سیگار یک کارگر افغانستانی بوده است، تلاش کردند از این فاضلاب نیز برای اشتهای سیری‌ناپذیرِ نژادپرست‌ها ماهی بگیرند.)

با این‌وجود، هیئت امنای بورژوایِ بیمارستان گاندی، حتی بعد از بروز چنین حادثه‌‌ای حاضر نیستند دست به جیب ببرند و درصدی از سال‌ها بلعیدن پول‌های مفت را برای بازسازی و ایمن‌سازی ساختمان هزینه کنند و اکنون دست‌های‌شان را وقیحانه به سوی اموال عمومی دراز کرده‌اند: یعنی همان بیماران فقیر مبتلا کرونا که پشت درهای این بیمارستان تحقیر شدند و چه‌بسا جان دادند، حالا باید هزینه‌ی بازسازی را بپردازند.

موردِ بیمارستان گاندی، شباهت فراوانی به کمپانی‌های غول‌پیکر در اروپا و آمریکا دارد که به‌طور روزمره با اسمِ رمزِ قطع دستِ دولت، کوچک‌سازی دولت و بازار آزاد، دمار از روزگار کارگران درمی‌آورند و نم پس نمی‌دهند ولی به محض بروز بحران‌های بزرگ اقتصادی، بلافاصه مبالغ هنگفتی از اموال عمومی را دریافت می‌کنند و به‌روی مبارک نمی‌آورند که پس لعن و نفرین دولت چه شد؟ کافی‌ست به دوز و کلک هزاران شرکت گردن‌کلفت‌ در اروپا و آمریکا به محض شیوع پاندمی کرونا نگاه کنید که چگونه بعضا حتی ادامه‌ی تولید را به دریافت وام‌های نجومی با بهره کم یا کمک‌های بلاعوض موکول کردند.

در مورد گاندی نیز جالب توجه است که صدایی از ارتشِ روزنامه‌نگاران و روشنفکران ارگانیک سرمايه‌داری در ایران شنیده نمی‌شود: به‌هرحال گستاخی بسیار ویژه‌ای می‌طلبد که یک بیمارستان خصوصی ویژه‌ی اشراف داشته باشید، خسارات‌اش را از جیب زحمت‌کشان برداشت کنید و آخرهم بگوئید:
"چپ‌های حاکم بر ایران‌، اقتصادمان را کمونيستی کرده‌اند و سرمايه‌داران و کارآفرینان قدر نمی‌بینند". گرچه روشنفکر لیبرال ایران، در یک چیز چیره‌دست و بی‌رقیب باشد آن‌هم گستاخی است؛ او همین حالا در اتاق کار خود نشسته و برای مظلومیتِ مالکان گاندی می‌سراید و به چپ‌گرایان فحش می‌دهد.


#کالایی_سازی_درمان


@Blackfishvoice1

🔴 چرا باید در این اوضاع و احوال «۵۷»ی‌ باشیم؟

به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی بنا دارد هرچه زودتر و با سرعت بالا تکلیف زندانیان محکوم به اعدام را روشن کند. کشتار وسیع زندانیان عادی در ماه‌های گذشته در زندان‌های مختلف پیش‌درآمدی برای اجرای احکام اعدام زندانیان سیاسی در وضعیتی بوده که اجرای حکم اعدام به امری عادی و روزمره تبدیل شده است. تائید سلسله‌وار احکام صادره در دیوان عالی کشور و ابلاغ آنها به جلادخانه‌ی اجرای احکام، نشانه‌ی عزم جزم جمهوری اسلامی برای تشدید کشتار در زندان‌هاست.
جامعه‌ی بهت‌زده که هنوز با اثرات فروکش قیام ژینا و تعرض همه‌جانبه‌ی دستگاه حاکم، از جمله در زمینه‌ی تحمیل حجاب اجباری به زنان، دست‌به‌گریبان است، در آمیخته‌ای از بهت، یاس و خشم به سر می‌برد اما به نظر می‌رسد امکان هر تحرکی را از دست داده است. دقیقن در چنین شرایطی کمپین بدنام‌سازی انقلاب ۵۷ و نفرت‌افکنی نسبت به «۵۷»ی‌ها بزرگترین خدمت اپوزیسیون سلطنت‌طلب و جمهوری‌خواه برانداز به جمهوری اسلامی است. توضیح می‌دهیم...
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://tinyurl.com/yuf6mp6m

#منجنیق
@ManjanighCollective

#زینب_جلالیان وارد هفدهمین سال از حبس بدون مرخصی شد.
#فروغ_تقی_پور به ۱۵ سال حبس محکوم شد.
#مرضیه_فارسی به ۱۵سال حبس محکوم شد.
#شهدخت_خانجانی به ۱۱ سال حبس محکوم شد.
#وریشه_مرادی و #پخشان_عزیزی تحت شکنجه و بازجویی‌های بی‌وقفه قرار دارند و بیم آن می‌رود احکام بسیار سنگینی دریافت کنند.
#سمیرا_احمدی در #سقز به ۳ سال حبس محکوم شد.
#سپیده_رشنو به تحمل ۴سال حبس محکوم شد.
#حوریه_محسنی به ۴ سال حبس محکوم شد.
#آرمیتا_پاویر به ۲۳ماه حبس محکوم شد.
#شریفه_محمدی فعال کارگری کماکان در بازداشت به سر می‌برد.
#تینا_دلجو فعال سیاسی-اجتماعی برای تحمل یک‌سال حبس روانه #زندان_لاکان_رشت شد.
#بهاره_شیری مادر شهید آزادی و برابری #علی_عباسی به شش سال حبس محکوم شد.
#سمانه_اصغری مدافع حقوق کودکان به یک سال حبس محکوم شد.


این‌ها برخی از احکامی هستند که تنها طی یک‌ماه اخیر برای سرکوبِ زنانِ مبارز صادر شده‌اند.

می‌توان بابِ طبعِ #صنعت_حقوق_بشر تا ساعت‌ها به شمردنِ تعداد زندانیان و محکومین سیاسی ادامه داد و مبارزان را به اعداد تقلیل داد.

لیکن هر یک از این نام‌ها، یک زندگی هستند که برای دقایق، ساعات و سال‌های پیش‌روی خود آرزوها داشته و دارند.

از کنار نام‌ها نباید به سادگی گذشت. نباید آن‌ها را به تیترهای خبری فروکاست و به کالایی‌سازی مبارزه یاری رساند.

کافی‌ست به مورد زینب جلالیان دقت کنید: ۱۷ سال بدون یک روز مرخصی.

عمر یک انسان چقدر است که ۱۷ سال از آن در بدترین زندان‌های ایران سپری شود؟ نوزادی که ۱۷ سال قبل متولد شده است، اکنون واپسین روزهای دبیرستان خود را سپری می‌کند‌. خودِ شما! از ۱۷ سال قبل تا امروز چقدر تجربه کرده‌اید؟ ۱۷ سال. ۱۷ سال. این عدد را، در تاريخچه‌ی زندگی خود لحاظ کرده و به سرعت ۱۷ سال گذشته‌تان را مرور کنید. ۱۷ سال.

فروغ تقی‌پور متولد ۱۳۷۳ است. او پیش‌تر نیز مدت‌ها زندانی بوده و اکنون در آستانه‌ی ۳۰ سالگی، حکمی دریافت کرده است که تا ۴۵ سالگیِ او را در زندان رقم خواهد زد.

با نگاه به تعداد زندانیان سیاسی و احکام بی‌رحمانه، درمی‌یابیم که خلاصه شدن دولت در ایران به نهادِ سرکوب سیاسی، نتوانسته است مانع از مقاومت/مبارزه گردد.
مبارزه به فصول مشخصی که قیام‌ها فوران می‌کنند خلاصه نمی‌‌شود. چراغ مبارزه را از سال‌های سیاه دهه‌ی شصت تا امروز، همین زندانیان سیاسی روشن نگاه داشته‌اند و حسرتِ تسلیم شدن را بر دل حاکمان جمهوری اسلامی گذاشته‌اند.

هیچ‌یک از این نام‌ها به زندانی شدن علاقمند نیستند! آن‌ها برای پاسداشتِ زندگی، از جوانی خود دست شسته‌اند و تحقق آرزوهای خویش را در گرو تحقق آرزوهای سرکوب‌شده‌ی ستم‌دیدگان ایران دانسته‌اند.


#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
#علیه_سکوت #علیه_بی_تفاوتی
#زن_زندگی_آزادی


@Blackfishvoice1

۴۴ سال پیش در چنین روزی چهار رهبر #خلق_ترکمن رفقا #شیرمحمد_درخشنده_توماج، #عبدالحکیم_مختوم، #حسین_جرجانی و #طواق_محمد_واحدی به دست جوخه‌های ترورِ ضدانقلاب تیرباران شدند.

در ۱۸ بهمن ۵۸، پنج نفر از وزارت کشاورزیْ مأمور حل مسئله زمين و رسيدگی به کار شوراھای دھقانی به‌اتفاق چهار رھبر خلق ترکمن، شامل توماج، واحدی، جرجانی و مختوم در ساختمان ستاد شوراھای ترکمن‌صحرا در گنبد به برپایی جلسه پرداختند. پس از پايان جلسه در ساعت ٢ نيمه‌شب، ھمگی از ستاد خارج و ۴ نفر مزبور با يک ماشين و ھيئت دولتی با يک ماشين ديگر به راه می‌افتد. روی پل شمال غربی شهر، نیروهای پاسدار به ھر دو ماشين ايست می‌دھند. ماشين اول بازرسی و حرکت می‌کند. رفقای ترکمن در اينجا بازداشت می‌شوند. روز ٢٢ بهمن آنان را به تهران و به زندان اوين منتقل‌ می‌کنند.
در تاریخ ٢۶ بهمن، هر چهار نفر از اوين به مرکز سپاه در سلطنت آباد منتقل شده و در اختيار "محسن رفيق‌دوست" ‌معاون فرمانده سپاه قرار می‌گیرند.
سحرگاه روز دوشنبه ٢٩ بهمن در مسير بين گنبد و بجنورد (بين مينودشت و چمن بيد) اجساد شکنجه شده و به گلوله بسته شده آنان يافت شد.

کانون فرهنگی و سیاسی خلق ترکمن در ستاد مرکزی شوراهای ترکمن صحرا در آذر ۱۳۵۸ نوشت: «ترکمن صحرا هرگز چنین گسترشی از مبارزه طبقاتی را به خود ندیده است. شناخت قوانین عینی حاکم بر این مبارزه در ارتباط با روند کلی مبارزه طبقاتی در سراسر ایران، وظیفه‌ی آن نیروهای انقلابی و مبارزی‌ست که رهبری و سازماندهی مبارزه‌ی طبقاتی در ترکمن صحرا را به عهده گرفته‌اند. بدون شناخت این قوانین، پیش‌بینی دورنماها و تعیین خط مشی مبارزه مقدور نیست. تئوری دربرگیرنده‌ی این قوانین باید در رابطه‌ی نزدیک با پراتیک طبقات و گسترش مبارزه‌ی ملی تدوین شده و به نوبه‌ی خود به‌مثابه یک عامل مادی بر گستردگی اعتراضات تاثیر گذارد. تعیین دقیق ویژگی‌های رشد روابط سرمایه‌داری در روستاهای ترکمن صحرا، بررسی قطب‌بندی‌های طبقاتی در حال حاضر و بازتاب آن در موقعیت شوراها و اتحادیه‌های روستایی، به‌خصوص باتوجه به تشکیل «اتحادیه‌ی سراسری روستایی ترکمن‌صحرا» (که در حال حاضر دربرگیرنده‌ی ۲۸۰ شورای متشکل در ۲۵ اتحادیه‌ی روستایی است)، تحلیل مشخص از چگونگی پیوند مبارزه‌ی ملی و طبقاتی در ترکمن‌صحرا با جنبش دموکراتیک سراسری ایران به‌ویژه مبارزه‌ی در حال گسترش طبقه‌ی کارگر، از جمله وظایف مهمی است که باید بدان پاسخ داده شود».


ویدئو: " خاطره‌ی شیرین" پاسدارِ تروریست #جواد_منصوری درباره ترور رهبران ترکمن


#علیه_فراموشی #نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم


@Blackfishvoice1

از متن:
در میان اتهامات گلسرخی، سوءقصد به جان شاه هم به چشم می‌­خورد. پس از قرائتِ کیفرخواست «رسمی»، طیفور بطحائی، یکی دیگر از متّهمان، در جایگاهِ دفاع قرار می­‌گیرد. سپس نوبت به گلسرخی می‌­رسد. قبل از آنکه رئیس «دادگاه» سخن او را قطع کند، گلسرخی حدود پانزده دقیقه از «خلقش» دفاع کرده است. در واقع، گلسرخی به جای «دفاع»، «کیفرخواستِ رسمی» علیه خودش را با «کیفرخواستی مردمی» علیه رژیم شاهنشاهی پاسخ داده است. ماجرای دادگاه از تلویزیون پخش می­‌شود. مردم، دو کیفرخواست را می‌­شنوند؛ اولی به «نام شاهنشاه» علیه گلسرخی، و دومی به «نامِ نامیِ خلق» علیه شاهنشاه.


https://shorturl.at/rBKS1


#خسرو_گلسرخی #کرامات_دانشیان

@Blackfishvoice1

بنا بر اطلاع منابع آگاه نزدیک به زندانیان سیاسی زندان قزلحصار، زندانیان این زندان  فردا سه‌شنبه ۱ اسفند ۱۴۰۲ در اعتراض به صدور و اجرای احکام اعدام برای چهارمین هفته متوالی دست به اعتصاب غذا می‌زنند. این در حالی است که پیشتر در دیگر زندان‌ها از جمله اوین، خرم‌آباد، شیراز، کرج و سقز  شماری از زندانیان سیاسی از قبیل یاشار تبریزی، رضا اکبری منفرد، نصرالله فلاحی، علی معزی، محمد آشتیانی عراقی، علی کاظمی، محمدصادق گرمارودی، مهدی بیرامی، محمد خداکرمی، مهدی خداکرمی، بهروز احسانی، خسرو رهنما، کامران رضایی‌فر، رضا رضایی، حسین شهسواری، مسعود معینی، شهاب نادعلی، علی بحیرائی، آرش مرادی و یاسین مختاری با پیوستن به کاراز "سه‌شنبه‌های سیاه" اعلام کرده بودند در همراهی با زندانیان زندان قزلحصار سه‌شنبه‌های هر هفته علیه اعدام دست به اعتصاب غذا خواهند زد.


اعتصاب غذای زندانیان در چهارمین دور خود در حالی صورت می‌گیرد که سه روز پیش پیام درفشان وکیل دادگستری از محاکمه چهار شهروند بازداشت شده اعترضات سال گذشته در پرونده موسوم به "شهرک اکباتان" به نام‌های مهدی حسینی، مهدی ایمانی، نوید نجاران و میلاد آرمون با اتهامات محاربه و مشارکت در قتل عمد خبر داد. وکیل این شهروندان بازداشتی با اشاره به اجرای احکام اعدام در هفته‌های اخیر از وضعیت وخیم روحی این افراد در واحد سه زندان قزلحصار خبر داد.

در روزهای اخیر صدور حکم اعدام برای روحانی اهل سنت کرد ماموستا محمد خضرنژاد به اتهام "افساد فی‌الارض" در شهر بوکان استان کردستان، صدور حکم اعدام برای شهاب نادعلی زندانی سیاسی به اتهام بغی در زندان اوین و همچنین صدور حکم اعدام برای چهار زندانی بلوچ به نام‌های  غنی شه‌بخش، سلیمان شه‌بخش، عبدالرحیم قنبرزهی (میربلوچ زهی) و عیدو شه‌بخش در زندان قزلحصار، در روزهای اخیر خبرساز شده بود.

با شدت گرفتن روند صدور احکام اعدام در هفته‌های اخیر و ادامه اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در کمپین "سه‌شنبه‌های سیاه نه به اعدام" هفته گذشته کانال شواری هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان با انتشار بیانیه‌ای از حمایت ده تشکل صنفی و کارگری از کمپین سه‌شنبه‌های سیاه و کاراز نه به اعدام خبر داده بود.

یک منبع آگاه نزدیک به خانواده‌ زندانیان سیاسی زندان قزلحصار در گفتگویی با اشاره به چهارمین هفته کمپین "سه‌شنبه‌های سیاه" و اعتصاب غذای اعتراضی زندانیان سیاسی نسبت به صدور حکم اعدام گفت: " پس از صدور حکم اعدام برای چهار زندانی بلوچ به نام‌های غنی شه‌بخش، سلیمان شه‌بخش، عبدالرحیم قنبرزهی (میربلوچ زهی) و عیدو شه‌بخش که در واحد سه زندان قزلحصار در فضایی بسیار محدود و در شرایط بسیار غیرانسانی، در کنار شمار دیگری از زندانیان سیاسی زیر حکم اعدام نگهداری می‌شوند؛ برخی از زندانیان سیاسی واحد چهار در گفتگو با مقامات زندان نسبت به تدوام این وضعیت غیرانسانی در واحد ۳ و صدور و اجرای حکم اعدام برای زندانیان سیاسی و غیر سیاسی و نقش مقامات زندان در این زمینه اعتراض کرده‌اند.

به گفته این منبع آگاه با افرایش شمار اعدام‌ها در زندان‌ها، برخی از مقامات و کارکنان مختلف در زندان که طرف گفتگو و اعتراض زندانیان سیاسی بوده‌اند، "با اعلام نارضایتی خود نسبت به این روند از موج اعدام‌ها اظهار ناراحتی می‌کنند."

#سه_شنبه_های_سیاه
#نه_به_اعدام
#اعدام_قتل_عمد_دولتی_است
#جمهوری_اعدام
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد


@Blackfishvoice1