💥بلند همتی که خود را #حقیر نامید/ پیش درآمدی بر بزرگداشت #میرزا_عبدالوهاب_حقیر_خویی
🔹از روبروی #مسجد_مطلب_خان که وارد #بازار_خوی می شدی و قدم به #مسگر_بازار می گذاشتی، صدای کوبش های چکش ها را می شنیدی که بر روی ورقه های مسی می نشتند تا دیگ و دیگچه و بادیه ها مسی شکل بگیرند و از قلاب های زنجیری آویزان شوند برای دل بردن از مشتریها...
🔹به #خرازی_بازار که می رسیدی، فردیادهای شاگردان و پادوهای مغازه های خرازی بود که تو را برای خریدن اننیک و کیرشان و سرمه و وسمه و سفید آب(روشوی) و سنگ پا(ایاق داشی) و زردچوبه(ساری کوک)، فلفل سیاه (ایستی اوت) و ... دعوت می کردند.
🔹به بازار پارچه فروشان(#بزاز_بازار) که می رسیدی سکوت بود و خنکایی که از دربچه های بالای سقف گنبدی شکل بازار تن و جان ات را فرا می گرفت و خنک می شدی و آنگاه زمزمه ای عاشقانه و حزن انگیز که گوش هایت را نوازش می داد.
🔹این زمزمه های عاشقانه از لب های بزاز مشهور خوی، #میرزا_عبدالوهاب برمی خاست و آنگاه که زمزمه ها با قطرات اشکی که از گوشه های چشمانش می سریدند و گونه هایش را خیس می کردند و روی پیشخوان می نشستند، عبدالوهاب احساس می کرد که زمزمه هایش توانسته اند عشق بزرگش را بیان کنند و آنگاه قلم برمی داشت و آن زمزمه ها را بر روی بیاض ثبت می کرد.
🔹میرزا عبدالوهاب، عاشق و شیفته #امام_حسین(ع) بود و هر چه زمزمه می کرد و می نوشت، یا در مدح امام حسین بود و یا شور و مرثیه در رثای آن امام...
🔹عبدالوهاب آنقدر در مقابل بزرگی عشق بزرگ و عظیم اش، خود را کوچک می دید که تخلص اش را صادقانه و عاشقانه "#حقیر" گذاشت و شد: "#میرزا_عبدالوهاب_حقیر_خویی".
🔹حقیر بزرگ خویی در سال (1258 هجری قمری،۱۲۲۰هجری شمسی) در خوی بدنیبا آمد و در سال (1318 هجری قمری مقارن با ۱۲۸۰ هجری شمسی) در حالی که همچنان در مدح و یا رثای عشق بزرگش امام حسین(ع) زمزمه می کرد و اشک می ریخت و می سرود، چشم از دنیا بست و ...
🔹اما تا سالها و سالهای بعد، گمنام ماند و عده بسیار کمی از خوندان اشعارش عاشقانه لذت بردند و قطرات اشک گونه هایشان را نوازش نمود.
🔹تا اینکه سالها بعد بخشی از اشعارش بصورت چاپ سنگی درآمد و در مجالس عزاداری و ایام ماه محرم شورها برانگیخت اما همه اشعارش هنوز که هنوز است چاپ نشده اند.
🔹بخاطر بزرگداشت این بزرگ خود حقیر نامیده، از طرف #تولیت_شمس_تبریزی و #مفاخر_خوی برنامه ای تدارک دیده شده است که باید بگویم، چه دیر!!!!؟ اما چه خوب!!!بهتر بگویم از این خوب تر نمی شد...
🔹شاعر ارجمند ترکی نویس و عاشق اهل بیت را آنقدر فراموش کرده بودیم که یادمان رفته بود که آن بزرگ خویی بود و ...
🔹تا یادم نرفته از باب تذکر به خودم بگویم که: شیوه سینه زنی سنتی خوی(سینه زنی سنگین) که امروز فقط در دو هیئت عزاداری ما باقی مانده و زنجیر زنی سنتی خوی (یک دست و دو دست و تک ضرب) هم که دارد بکلی فراموش می شود و ... با رجوع با اشعار حقیر خویی می توان هر دو را دوباره احیا کرد ... به امید آنروز
🔹... و کلام آخر اینکه: آقای #فرماندار به خاطر یادآوری مکررتان به ما و آقای #شهردار، #شورای_شهر، #تولیت_شمس به خاطر زنده ساختن دوباره نام میرزا عبدالوهاب خویی، پیشاپیش دستمریزاد.../خسرو کرمانشاهی
🔹از روبروی #مسجد_مطلب_خان که وارد #بازار_خوی می شدی و قدم به #مسگر_بازار می گذاشتی، صدای کوبش های چکش ها را می شنیدی که بر روی ورقه های مسی می نشتند تا دیگ و دیگچه و بادیه ها مسی شکل بگیرند و از قلاب های زنجیری آویزان شوند برای دل بردن از مشتریها...
🔹به #خرازی_بازار که می رسیدی، فردیادهای شاگردان و پادوهای مغازه های خرازی بود که تو را برای خریدن اننیک و کیرشان و سرمه و وسمه و سفید آب(روشوی) و سنگ پا(ایاق داشی) و زردچوبه(ساری کوک)، فلفل سیاه (ایستی اوت) و ... دعوت می کردند.
🔹به بازار پارچه فروشان(#بزاز_بازار) که می رسیدی سکوت بود و خنکایی که از دربچه های بالای سقف گنبدی شکل بازار تن و جان ات را فرا می گرفت و خنک می شدی و آنگاه زمزمه ای عاشقانه و حزن انگیز که گوش هایت را نوازش می داد.
🔹این زمزمه های عاشقانه از لب های بزاز مشهور خوی، #میرزا_عبدالوهاب برمی خاست و آنگاه که زمزمه ها با قطرات اشکی که از گوشه های چشمانش می سریدند و گونه هایش را خیس می کردند و روی پیشخوان می نشستند، عبدالوهاب احساس می کرد که زمزمه هایش توانسته اند عشق بزرگش را بیان کنند و آنگاه قلم برمی داشت و آن زمزمه ها را بر روی بیاض ثبت می کرد.
🔹میرزا عبدالوهاب، عاشق و شیفته #امام_حسین(ع) بود و هر چه زمزمه می کرد و می نوشت، یا در مدح امام حسین بود و یا شور و مرثیه در رثای آن امام...
🔹عبدالوهاب آنقدر در مقابل بزرگی عشق بزرگ و عظیم اش، خود را کوچک می دید که تخلص اش را صادقانه و عاشقانه "#حقیر" گذاشت و شد: "#میرزا_عبدالوهاب_حقیر_خویی".
🔹حقیر بزرگ خویی در سال (1258 هجری قمری،۱۲۲۰هجری شمسی) در خوی بدنیبا آمد و در سال (1318 هجری قمری مقارن با ۱۲۸۰ هجری شمسی) در حالی که همچنان در مدح و یا رثای عشق بزرگش امام حسین(ع) زمزمه می کرد و اشک می ریخت و می سرود، چشم از دنیا بست و ...
🔹اما تا سالها و سالهای بعد، گمنام ماند و عده بسیار کمی از خوندان اشعارش عاشقانه لذت بردند و قطرات اشک گونه هایشان را نوازش نمود.
🔹تا اینکه سالها بعد بخشی از اشعارش بصورت چاپ سنگی درآمد و در مجالس عزاداری و ایام ماه محرم شورها برانگیخت اما همه اشعارش هنوز که هنوز است چاپ نشده اند.
🔹بخاطر بزرگداشت این بزرگ خود حقیر نامیده، از طرف #تولیت_شمس_تبریزی و #مفاخر_خوی برنامه ای تدارک دیده شده است که باید بگویم، چه دیر!!!!؟ اما چه خوب!!!بهتر بگویم از این خوب تر نمی شد...
🔹شاعر ارجمند ترکی نویس و عاشق اهل بیت را آنقدر فراموش کرده بودیم که یادمان رفته بود که آن بزرگ خویی بود و ...
🔹تا یادم نرفته از باب تذکر به خودم بگویم که: شیوه سینه زنی سنتی خوی(سینه زنی سنگین) که امروز فقط در دو هیئت عزاداری ما باقی مانده و زنجیر زنی سنتی خوی (یک دست و دو دست و تک ضرب) هم که دارد بکلی فراموش می شود و ... با رجوع با اشعار حقیر خویی می توان هر دو را دوباره احیا کرد ... به امید آنروز
🔹... و کلام آخر اینکه: آقای #فرماندار به خاطر یادآوری مکررتان به ما و آقای #شهردار، #شورای_شهر، #تولیت_شمس به خاطر زنده ساختن دوباره نام میرزا عبدالوهاب خویی، پیشاپیش دستمریزاد.../خسرو کرمانشاهی