حداقلْ کلانشهر

📖 «افسانه‌ی عادی بودن: تروما، بیماری و درمان در فرهنگ سمی»

✍️نویسنده: گبور مته با همکاری دانیل مته
👤مترجم: آراز بارسقیان

🎯 ۵۹۸ صفحه | رقعی، گالینگور | ۳۵۹۰۰ تومان

🔹 از پشت جلد کتاب:

🖊...مَته متوجه شده که فهم از ما این واژه‌ی «عادی/نورمال» اشتباه است، ما برای این فهم معمولاً نقش تروما و استرسی که بر فرد وارد می‌شود را ندید می‌گیریم؛ حتی گاهی فشارهای زندگی مُدرن را هم ندید می‌گیریم. یعنی فشارهایی که بر بدن‌ها و اذهان وارد می‌شود. از نظر مته سیستم پزشکی غربی علیرغم تمام پیشرفت‌ها و تخصص‌های خاصی که در زمینه‌ی پزشکی به آن نائل شده، همچنان نمی‌تواند فرد را به عنوان یک «کُل» مورد بررسی قرار دهد و در موارد بسیاری استرس‌های زندگی روزمره بر بدن را ندید می‌گیرد، فشاری که به سیستم ایمنی می‌آید و بر هم خوردن تعادل عاطفی را در پی دارد...

نشر: میلکان
نوبت چاپ: اول
سال چاپ: ۱۴۰۲

📣 حداقلْ کلانشهر
🔗 @AtLeastLiterature

13.2K viewsedited 08:11

حداقلْ کلانشهر

🎯 تئاتر شهر و مسئلهٔ فروپاشی

🎎 به بهانهٔ نمایش «ملاقات با بانوی سالخورده» با گردانندگی میترا علوی طلب

🖊 آراز بارسقیان

🔸برعکس آنچه باید، اکثریت اساتید دانشگاه‌های تئاتر کشور، به شدت بی‌استعداد و ناتوان در زمینهٔ اجرا هستند. در اکثر موارد یک سری «مدیر» درجه دو یا سه هستند که در کسوت‌های مدیر گروه، معاون دانشگاه یا حتی مدیر فلان سالن تئاترِ وابسته به دانشگاه، حضوری «اداری» دارند و با بازنشستگی هم به گوشه‌ای می‌روند. در این میان تعدادی هستند که تلاشکی برای حضور صحنه‌ای هم می‌کنند و اکثراً بدترین آثار روی صحنه را به تماشاگر ارائه می‌دهند. فهرست اسامی این اشخاص بی‌استعداد بلند بالاست و در تمام دانشگاه‌ها پخش: رحمت امینی، پیام فروتن، محمدحسین ناصربخت، فریندخت زاهدی و بهروز بختیاری تنها مشتی از خروار چنین افرادی هستند. این‌ها شاید هر کدام در زمینهٔ تخصصی خود حرفی برای ارائه داشته باشند (که عموماً هم بازیافت حرف‌های دیگران است ـ بحث مقاله‌نویسی هم که دیگر سروته‌اش مشخص است) اما وقتی پای میدان عمل در میان باشد جزو نفرات صدوچندم از فهرست صد نفرهٔ هنرمندان «عادی» تئاتر هستند. در این میان هم چند نفری هستند که گاهی به طرز خط‌شکنانه خود را به صف هنرمندان تئاتری می‌رسانند: مثلاً نغمه ثمینی که با تمام ضعف‌هاش یک سروگردن از آن‌ها بالاتر است. جالب هم هست که امثال ثمینی تظاهر به داشتن یک زاویهٔ پنهان با «تشکیلات دانشگاه» دارند.

🔹این روزها اگر قرار باشد شاهد تبلور این قضیه باشیم می‌توانیم به سالن چهارسوی تئاترِ شهر مراجعه کنیم و اثر خانم میترا علوی طلب را از نزدیک ببینیم. موازی شدن اجرای یک نمایش دبستانی روی صحنه‌ای حرفه‌ای، با زوال و مدیریت ناکارآمد تئاتر شهر و در حد وسیع‌تر مرکز هنرهای نمایشی، اصلاً امری اتفاقی نیست. بلکه عارضهٔ مستقیم این ناتوانی در مدیریت تئاتر است. ساده‌ترین بروز این ناتوانی را می‌شود در همان داداردودور بی‌مورد دربارهٔ جمع شدن بساط «بساطی‌ها» از دور محوطه دید: آن محوطه «هیچ» فرقی نکرده. (راستش نگارنده هیچ‌وقت از آن وضعیت ناراحت نبود، سؤال اینجاست که ناراضیان چگونه راضی شدند؟)

🔸نمایش علوی طلب هم درست به مانند کارهای رحمت امینی، در دستهٔ ما قبل نقد قرار می‌گیرند، اما این روزها بهای ماقبل نقد بودن یک «چیز»، «خشم» است. خشمی که به تو اجازه می‌دهد به راحتی سالن را ترک کنی و فکر کنی چرا بطری خالی آب را نباید به سمت بازیگران پرتاب بکنی؟ خشمی که اجازه می‌دهد به روابط عمومی بروی و توی صورت کارمند آن‌جا فریاد بزنی که «این آشغال چیه؟» و چرا با وقاحت تمام پول این آشغال را از ما می‌گیرند؟

🔹 اما چرا عصبانی؟ چرا جدی؟ زوال تئاتر و تئاتری و هر پس‌وپیش‌وندِ «تئاتر»‌ دار در ایران برای نگارنده روشن است. دیگران اگر دچار نابینایی ادیپ‌وارِ پیش از کشف حقیقت شدند، مشکل خودشان است. از مدیریتی که اصلاً متوجه‌ سیاهی مطلق نیست، چطور می‌شود انتظار داشت که شورای نظارتش شروع کند به این پرسش ساده که چرا یک متن آلمانی، در هیچ‌کدام از مواد تبلیغاتی نام «مترجم» ندارد؟ از تماشاگری که تصوری از تئاتری که دارد می‌بیند ندارد چه انتظاری باید داشت؟ تماشاگر فرق تئاتری که در دبستان اجرا می‌شود با یک نمایش حرفه‌ای را نمی‌داند، چون به عمرش تئاتر مدرسه‌ای ندیده، حالا باید چه کرد؟

🔸کارگردان بی‌استعداد و ناتوان، یک متن قدرتمند را به یک اجرای زیر «صفر» می‌کشاند و تماشاگر باید پول بدهد و کار را ببیند و تشویق هم بکند؟ وقتی هم که می‌گوید آشغال است، پاسخ این است: «تئاتر آشغال نیست»! ولی هست. چرا؟ بازیگرها یک سری جوان هستند که باید حتماً تئاتر رو توی دبستان تجربه می‌کنند و علوی طلب هم مربی نمایش در مدرسه است؛ نه استاد دانشگاه هنر و این‌ها هم دانشجویان تئاتر! این تفاوت بسیار آشکار است و واضح. اما چرا باید برای چنین «زباله بازیافت‌ناپذیری» پول پرداخت کنیم و خوشحال باشیم؟ چرا یک بار نمی‌پرسیم به چه حسابی به افراد بی‌استعداد اجازهٔ کار توی حرفه‌ای ترین سالن کشور داده می‌شود در حالی صدها جوان آن بیرون دارند تحقیر می‌شوند و اجازه نفس کشیدن ندارند و در نهایت از تئاتر سرخورده می‌شوند؟ زندگی در این تئاتر سیاه چه دارد که قرار نیست از آن بیرون بیاییم؟ این رها شدگی تئاتر شهر در آسمان و زمین نشانهٔ چیست؟

🔹یک کلمه: مدیریت ناکارآمد؛ هم در مرکز هنرهای نمایشی، هم در تئاتر شهر.

▪️همین.

📣 حداقلْ کلانشهر
🔗 @AtLeastLiterature

13.8K views13:19

حداقلْ کلانشهر