لویی آراگون
(1897_1982)

رمان نویس و شاعر سوررئالیست اهل کشور فرانسه🇫🇷
@Arrt_Cafe

‌
به رغمِ خویش
مقصود من از خدا تویی
در آغوش گرفتنِ تمام دوست‌داشتنی‌ها
و باقی، تاسی است که می‌ریزند

با دستانِ تو هم‌راه می‌شوم
لبان‌ات را می‌بوسم
هر جا که باشی لمس‌ات می‌کنم
و باقی، همه پنداری است

من چلیپای توام
آن‌گاه که به خواب می‌روی
جاده‌ای تهی که بر آسمان‌اش تمنا می‌بارد.
سایه‌ی توام سایه‌ای سنگ‌سار شده

سکوتِ توام من.
شبی فراموش شده در خاطرِ خویش
و وعده‌ی دیداری که هر بار تکرار می‌شود.
دریوزه‌گرِ درب خانه‌ات
آن‌که انتظار دیدارت رنج‌اش می‌دهد
آن‌که جان می‌سپارد
اگر انتظارش به دیرگاه برسد

#لویی_آراگون

@Arrt_Cafe

#موسیقی_واپسین_شب

قطعه آوای تنهایی
با شعری زیبا از تورج نگهبان

و صدای جادویی مرحوم بانو #الهه

@Arrt_Cafe

‌
زن‌ پنجره را باز کرد
بادِ تندی وزید و موهای زن را
مانند دو پرنده
انداخت بر روی شانه‌هایش.

زن پنجره را بست
هر دو پرنده بر روی میز
خیره به زن بودند
زن
سرش را میان‌شان نهاد
و بی‌صدا
گریست.

#یانیس_ریتسوس
@Arrt_Cafe

#موسیقی_واپسین_شب

قطعه Gulabi از آهنگساز و خواننده شهیر و نامی کشور #هندوستان
#محمد_رفیع 🇮🇳
(🎵🥀🎵)
@Arrt_Cafe

پل ماری ورلن‌ (1844_1896)

شاعر و از چهره های مکتب سمبولیسم.
اهل کشور فرافسه🇫🇷‌
@Arrt_Cafe

■ترانه‌ی خزان

ناله‌های بلندِ
سازهای
          خزان
می‌خراشد دل‌ام را
با رخوتی
           یک‌نواخت.

نفس‌بریده
و دل‌مرده، هنگامی‌که
          ساعت زنگ می‌زند.
به یاد می‌آورم
روزهای رفته را
          و می‌گریَم.

و می‌روم
در بادِ بد
          که می‌بَرَدم
این‌سو و آن‌سو
چون
          برگِ خشکیده.

#پل_ورلن
@Arrt_Cafe

#چارلی_چاپلین
در فیلم پسر بچه

@Arrt_Cafe

#موسیقی_شبانگاهی

قطعه خدایا با صدای شادروان خانم #الهه
(🎵🥀🎵)

@Arrt_Cafe

‌

اشک‌ها، اشک‌های بیهوده، نمی‌دانم نشانه‌ی چیستند؟!
اشک‌هایی از عمقِ نومیدی‌ای‌ الوهی
برمی‌آیند در دل، گرد می‌آیند در چشم‌ها،
در تماشای دشت‌های بانشاطِ پاییزی،
و خیالِ روزهایی که دیگر نیستند.

شاداب چون نخستین پرتو‌‌ِ در تلألو بر بادبانی،
که یاران ما را برمی‌کشد از عالمِ اموات،
محزون چون آخرین پرتو که سرخی می‌افکنَد بر کسی
که فرومی‌رود با تمامِ عشق ما پایینِ شانه‌ی راه؛
بس محزون، بس شاداب، روزهایی که دیگر نیستند.

آه، محزون و غریب چونان‌ در سپیده‌های تارِ تابستان
نخستین صفیرِ مرغانِ نیم‌هشیار
به گوش‌های نزار، هنگام‌ که در چشمانِ نزار
پنجره به‌آرامی به سوسوی میدانی می‌گشاید؛
بس محزون، بس غریب، روزهایی که دیگر نیستند.

عزیز چون بوسه‌های به‌یاد‌آمده پس از مرگ،
و شیرین چون آن بوسه‌ها با خیال‌بافیِ جعلیِ بی‌امید
بر لب‌هایی که ازآنِ دیگران‌اند؛ ژرف چون عشق،
ژرف چون نخستین عشق، و بی‌اختیارِ همه‌ تأثرات؛
آه مرگ در دلِ زندگی، روزهایی که دیگر نیستند.


#آلفرد_تنیسون
@Arrt_Cafe

گفته‌اند روباه‌ها هنگام گیر افتادن در تله‌های آهنی، آنقدر پای گرفتار را می‌جوند که رها شوند
ما چه؟
باید کدام تکه روحمان را بجویم برای رهیدن؟

@Arrt_Cafe