‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من همون همسایه ی بی ازار می باشم که معمولا از وضع ساختون خبر نداره.
کمتر همسایه ام هم قیافش رو می بینه. :|👩‍🦯🕳
شاید هم بعضی اوقات سر پول شارژ و اب غر بزنه...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
هدیه کردن این آپارتمان به ما ها برای ساکن شدن توش و ساختن خونه و اتاقی که تخیلمون بتونه توش خوشحال زندگی کنه مثل مخدری بود که الان دو ساعته لبهام رو به لبخند کشیده نگه داشته و باعث شده احمقانه به همه چیز با عشق نگاه کنم و بخندم.
امیدوارم اثر این مخدر به این زودیا نره.
- یکی از ساکنین طبقه وسط

شاید... یه دختر ۲۷ ساله‌.
ساکن طبقه‌ای که از همه خلوت‌تر و ساکت‌تره.‌‌..
معمولا از در خونه بیرون نمیام چون حوصله بیرون رفتن و دیدن آدما رو ندارم.
همسایه‌ها رو زیاد نمی‌شناسم همونطور که اونا منو نمی‌شناسن. اگر باهاشون برخوردی داشته باشم، لبخند می‌زنم و یه سلامی بهشون می‌دم اما مکالمه بیشتر از اون ادامه پیدا نمی‌کنه.
به لباسایی که می‌پوشم زیاد اهمیت نمی‌دم، بیشتر گشاد و مشکین... ظاهر ساده‌ای دارم.
توی خونه‌م همیشه شمع معطر روشنه چون روی بو حساسم!
دیوارای خونم احتمالا آبی‌خاکستری باشن.
یه گربه خاکستری هم دارم به اسم کوکی که عاشقشم.
همش در حال خوردن کافئینم و البته که قهوه رو ترجیح می‌دم. طراحی میکنم، مینویسم و موسیقی بی‌کلامم رو گوش می‌دم، به کار کسی کار ندارم و زندگی مسالمت‌آمیزم رو ادامه می‌دم.
بیشتر اوقات چراغ خونم خاموشه و اونقدر ساکتم که فکر می‌کنن کسی خونه نیست. (البته شایدم فکر کنن مردم.)

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من یه پسر ۲۵ ساله هستم ساکن طبقه ۱۷ ام .
از اونجایی گه تنها زندگی میکنم دوست های زیادی توی ساختمون پیدا کردم و باهاشون رفت و امد دارم. بگذریم
شغل من تستر عطر هست به گفته ی بعضی ها از شغل های رویایی محسوب میشه.
خیلی از کارامو با آسانسور میکنم بیشتر وقتا با یه شیشه بزرگ عطر به دست دارم تو راه پله ها راه میرم .
خونه ی من تقریبا پر از تابلو های نقاشی ادمای همون ساختمونه .
یه پیج کوچولو برای فروش جواهرات دست ساز خودم دارم .
با خواهرم زندگی میکنم خواهرم علاقه زیادی به نقاشی داره و اکثر وقتا مشغول نقاشی کشیدن با دوستاش توی طبقه ۵ عه.
بیشتر به خاطر اسمش قضاوت میشه ولی من بهش قول دادم ۱۸ سالگیش رسید میتونیم باهم بریم و اسمشو تغییر بدیم .
خانوادم برای مسائل کاریشون به کشور دیگه ای رفتن. ولی متاسفانه ما تنها موندیم.
وقتی که از کار کلافه به خونه برمیگردم انتخاب ام استفاده از راه پله هاس به جای اسانسور چون بوهای خیلی متنوع و زیبایی از هر طبقه میاد که برای من دلپذیر عه.
دوستای زیادی ندارم فقط میتونم بگم استایل ام جین و فقط لی عه و معمولا کلاه های کج میپوشم
خیلی دوست دارم با ادمای ساختمونمون بیشتر اشنا شم

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من نمیدونم چندنفر کتابای خونه ی درختی رو خوندن،ولی این ساختمون وایبه اون رو به من میده🥺
رویایی و قشنگ🥺

نخوندم من :(

نقشه جهان روی دیوارش :)♡

من یه دختر ۱۹ ساله‌ام که طبقه‌ی چهارم زندگی میکنه.
احتمالا طبقه پایینی ها از دستم دیوونه شدن چون ممکنه ساعت ۳ نصف شب با پر انرژی ترین حالت ممکن برقصم.
یه گربه، یه خرگوش و یه سگ دارم و عملا خونم باغ وحشه.
خونه‌‌ی کسی نمیرم و دوست ندارم کسی بیاد خونم.
توی خونم یه کتابخونه‌ی بزرگ دارم و ممکنه توی سالن و اتاقم کتاب‌هایی رو ببینید که روی هم چیده شده باشن.
با همسایه‌هام کم حرف میزنم، اما هر وقت کمک بخواید پیدام میشه.
ویالون میزنم و اگه اعصابم خورد باشه صدای ویالونم گوش خراش میشه.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من ی دختر ۲۱ سالم و ساکن یکی از واحدای وسطم
من کسیو نمیشناسم ولی فک میکنم اونا منو بشناسن ولی نمیتونن از ظاهرم قضاوت کنن چون من هیچ وقت چیزی بروز نمیدم.
نمیتونم بروز بدم انقدر ک جلوشو گرفتم دیگه بلد نیستم بخاطر کسی ک گریه کنم یا بخاطرش شاد باشم
همینجوری ی لبخند الکی میزنم و میگم خوبم تا مجبور ب ادامش نباشم
من همیشه موهامو باز میزارم چون بستنشون احساس خفگی میده چتریام بلند و نامرتبن ولی اهمیتی نداره گربم دوست داره با چتریام بازی کنه پس من کوتاشون نمیکنم.
همیشه آهنگ میزارم ولی اونقدر بلد نیست ک کسیو اذیت کنم چون خودم سر و صدارو دوست ندارم.
نقاشی میکنم
روزی یدونه.
میخام کل طبقات این ساختمونو با نقاشیام پر کنم که وقتی نبودم این نقاشیا بمونه.
بگن اینارو همون دختر ساکته ک همیشه کلاه ب میزاشت کشیده همون ک موهاشو باز میزاشت و شلخته بود همونی ک با کسی ک کاری نداشت همونی ک هرکاری میتونست برای بهتر کردن وضع دنیا میکرد همونی ک گوشت نمیخورد همونی ک وگن بود..
شغلم آزاده
من گیم میسازم کارای کد نویسشو با ۲ تا از دوستام یعنی تنها دوستام بعد از گربم انجام میدم
کارهای گرافیکشم ک ب پای منه
کلی وقت میزارم سرش و تا بحال ۲ تا بازی ساختم ک تونستم ثبتشون کنم.
شبا معمولا تا ۲ کتاب میخونم بعدش فیلم یا شاید انینه میبینم و ۶ صب میخابم
و ساعت ۸ میرم خرید
اون موقه خلوته کسی نیست و مجبور نیستم حرف بزنم..
این زندگیه منه ی روتین ساده ک با علایقم پر شده. همین
دوست داشتم ک یکم کمتر بی حس بودم ولی خب مهم نیست.

من پیاممو توی ناشناس فرستادم ولی ازت ممنونم که باعث شدی بعد از چند وقت که پر از استرس بود برام چند دقیقه بهش فکر کنم هنوزم تمام بدنم از ذوق فکر کردن لهش میلرزه و پر از حس خوبه .
بعد چند وقت تونستم بازم رویا پروازی کنم و حتی برای چند لحظه حس شیرینی داشته باشم.
الان که بهش فکر کردم فهمیدم که چقدر به اون فضا احتیاج دارم. مهم نیست که چند سال دیگه ممکنه بهش برسم ولی من اون فضا و حس و حالو به هر قیمتی شده به دست میارم و اونو قطعا مدیون توام.
ممنون🧡
#نارنگی_اعظم