‌ ‌ ‌‌‌ ‌
همین چند هفته پیش از خونه فرار کردم
شهر ما خیلی کوچیک و بود و ادماش همه یه مدل زندگی میکردن... شهرمونو دوست دارم ولی... روح و خواسته های من بزرگتر از این شهر و رویاهای به حقیقت تبدیل نشده پدر و مادرمه، نمیتونستم خواسته های اونا رو زندگی کنم
اوایل زندگی کردن تو شهر بزرگ و اینکه میدیدم چه دنیای هفت رنگی بیرون از شهر کوچیکمون وجود داره ترسناک بود!
شنیده بودم یه آپارتمان وسط شهر هست که همه رویاهاشونو زندگی میکنن...
دو روز پیش تولد 25 سالگیمو رو پشت بوم همون آپارتمان با ستاره ها کجشن گرفتم... یه دختره هست که یواشکی گربه میاره تو خونه،همیشه رو پشت بومه،
دارم رو طراحیم کار میکنم، هنوز هیچی نشده دیوار ها و کف زمین پر از کاغذ کاهی خط خوردس! موقع نقاشی متال گوش میدم؟...
همون روزای اول موهامو تا ته کوتاه کردم ولی بازم تو چشمامن، بیشتر پس اندازمو واسه خریدن هودی خرج کردم. البته که زیاد لباس از خونه برای خودم بر نداشته بودم؛ بیشتر بار سفرم اون دو تا جعبه کتابِ کتابخونم بود... هنوز نچیندمشون تو قفسه احتمالا هیچوقت هم انجامش نخواهم داد
همسایه های خوبی دارم،البته که همیشه خدا یکی هست که بگه چرا پاهاتو صاف نمیزاری؟
زیاد از خونه بیرون نیومدم، همین گوشه امن برام کافیه!
ولی خب همینجوری نمیشه ادامه داد... پولام دارن ته میکشن و همین روزاس که کتابامو بجای کف اپارتمان، کف خیابون ببینم
کار پاره وقت؟
#کلکسیونر‌یونگی‌های‌آرامش‌بخش

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
https://t.me/callmeparvaz/6487

من می‌خوام بیام پیشتون باهم فیلم و سریال ببینیم. ولی یکم استرسی و اجتماع گریزم. اگه قبوله بیام بتنیتینیوت-

-مون‌چایلد.

اینم خیلی حس خوبی میده برای این ساختمون🙂😍

خب یکم اهنگ گوش بدید.
تا من بخونم این چندتا پیام اخیر رو

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من همون همسایه ی بی ازار می باشم که معمولا از وضع ساختون خبر نداره.
کمتر همسایه ام هم قیافش رو می بینه. :|👩‍🦯🕳
شاید هم بعضی اوقات سر پول شارژ و اب غر بزنه...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
هدیه کردن این آپارتمان به ما ها برای ساکن شدن توش و ساختن خونه و اتاقی که تخیلمون بتونه توش خوشحال زندگی کنه مثل مخدری بود که الان دو ساعته لبهام رو به لبخند کشیده نگه داشته و باعث شده احمقانه به همه چیز با عشق نگاه کنم و بخندم.
امیدوارم اثر این مخدر به این زودیا نره.
- یکی از ساکنین طبقه وسط

شاید... یه دختر ۲۷ ساله‌.
ساکن طبقه‌ای که از همه خلوت‌تر و ساکت‌تره.‌‌..
معمولا از در خونه بیرون نمیام چون حوصله بیرون رفتن و دیدن آدما رو ندارم.
همسایه‌ها رو زیاد نمی‌شناسم همونطور که اونا منو نمی‌شناسن. اگر باهاشون برخوردی داشته باشم، لبخند می‌زنم و یه سلامی بهشون می‌دم اما مکالمه بیشتر از اون ادامه پیدا نمی‌کنه.
به لباسایی که می‌پوشم زیاد اهمیت نمی‌دم، بیشتر گشاد و مشکین... ظاهر ساده‌ای دارم.
توی خونه‌م همیشه شمع معطر روشنه چون روی بو حساسم!
دیوارای خونم احتمالا آبی‌خاکستری باشن.
یه گربه خاکستری هم دارم به اسم کوکی که عاشقشم.
همش در حال خوردن کافئینم و البته که قهوه رو ترجیح می‌دم. طراحی میکنم، مینویسم و موسیقی بی‌کلامم رو گوش می‌دم، به کار کسی کار ندارم و زندگی مسالمت‌آمیزم رو ادامه می‌دم.
بیشتر اوقات چراغ خونم خاموشه و اونقدر ساکتم که فکر می‌کنن کسی خونه نیست. (البته شایدم فکر کنن مردم.)

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من یه پسر ۲۵ ساله هستم ساکن طبقه ۱۷ ام .
از اونجایی گه تنها زندگی میکنم دوست های زیادی توی ساختمون پیدا کردم و باهاشون رفت و امد دارم. بگذریم
شغل من تستر عطر هست به گفته ی بعضی ها از شغل های رویایی محسوب میشه.
خیلی از کارامو با آسانسور میکنم بیشتر وقتا با یه شیشه بزرگ عطر به دست دارم تو راه پله ها راه میرم .
خونه ی من تقریبا پر از تابلو های نقاشی ادمای همون ساختمونه .
یه پیج کوچولو برای فروش جواهرات دست ساز خودم دارم .
با خواهرم زندگی میکنم خواهرم علاقه زیادی به نقاشی داره و اکثر وقتا مشغول نقاشی کشیدن با دوستاش توی طبقه ۵ عه.
بیشتر به خاطر اسمش قضاوت میشه ولی من بهش قول دادم ۱۸ سالگیش رسید میتونیم باهم بریم و اسمشو تغییر بدیم .
خانوادم برای مسائل کاریشون به کشور دیگه ای رفتن. ولی متاسفانه ما تنها موندیم.
وقتی که از کار کلافه به خونه برمیگردم انتخاب ام استفاده از راه پله هاس به جای اسانسور چون بوهای خیلی متنوع و زیبایی از هر طبقه میاد که برای من دلپذیر عه.
دوستای زیادی ندارم فقط میتونم بگم استایل ام جین و فقط لی عه و معمولا کلاه های کج میپوشم
خیلی دوست دارم با ادمای ساختمونمون بیشتر اشنا شم

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من نمیدونم چندنفر کتابای خونه ی درختی رو خوندن،ولی این ساختمون وایبه اون رو به من میده🥺
رویایی و قشنگ🥺

نخوندم من :(