⚫ ترجمه فارسی گزارش عفو بین‌الملل «اسرار به خون آغشته: کشتار ۶۷ - جنایتی علیه بشریت که همچنان ادامه دارد» امروز در ۳۰۰ صفحه‌ همزمان با بیانه سازمان عفو بین‌الملل به مناسبت «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری» منتشر شد.

🔹 عفو بین‌الملل در این گزارش، که نسخه انگلیسی آن در ماه دسامبر ۲۰۱۸ منتشر شده بود، نتیجه گرفته است که مقام‌ها و مسئولان ایرانی، با ادامه دادن به پنهان‌کاریِ سازمان‌یافته در مورد سرنوشت و محل دفن قربانیان اعدام‌های محرمانه و فراقضایی در سال ۱۳۶۷، همچنان در حال ارتکاب جرم «ناپدیدسازی قهری» در ابعاد گسترده و سازمان‌یافته هستند که به منزله‌ی «جنایت علیه بشریت» به شمار می‌رود.
https://t.me/Amnesty_International/1384

🔹 لینک انگلیسی و فارسی گزارش عفو بین‌الملل
https://www.amnesty.org/en/documents/mde13/9421/2018/en/

خانواده‌های افرادی که به صورت مخفیانه در جریان کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷ اعدام شدند هنوز در اضطراب و هراس به سر می‌برند. کابوس هزاران جنازه‌ی ناپدیدشده، همراه خانواده‌ها و بسیاری دیگر است، همچنان‌که مهر قساوت بر پیشانی سیستم قضایی کشور زده است.

بحران گسترده ناپدیدسازی‌های قهری در ایران
مصاحبه با رها بحرینی پژوهشگر عفو بین‌الملل
رادیو فردا

آیا پرونده "ناپدیدشدگان قهری" در ایران یک پرونده تاریخی است؟
▪️بخش اول

گفتگو با رها بحرینی حقوقدان و پژوهشگر سازمان عفو بین‌الملل
بی‌بی‌سی فارسی

یا پرونده "ناپدیدشدگان قهری" در ایران یک پرونده تاریخی است؟
▪️بخش دوم

گفتگو با رها بحرینی حقوقدان و پژوهشگر سازمان عفو بین‌الملل
بی‌بی‌سی فارسی

اجساد ناپدید شده
https://t.me/Amnesty_International/1392

⚫ مقام‌ها و مسئولان ایرانی جنازه‌ی هیچ‌یک از قربانیان کشتارهای فراقضایی سال ۱۳۶۷ را به خانواده‌هایشان تحویل نداده و به علاوه، در تلاش برای محو کردن هر نشانی از قربانیان، محل دفن اجساد را هم به اکثر خانواده‌ها اطلاع نداده‌اند.
▪ تا آن‌جا که عفو بین‌الملل اطلاع دارد، مقام‌ها و مسئولان نهایتاً فقط در پنج شهر (اهواز، اردبیل، ایلام، مشهد، و رودسر) به برخی از خانواده‌ها شفاهاً اعلام کرده‌اند که عزیزان‌شان در گورهای جمعی دفن شده‌اند و نشانی گورها را برای آن خانواده‌ها افشا کرده‌اند.
▪ با این حال، مقام‌ها و مسئولان ایرانی هرگز، رسماً و علناً، به وجود این گورهای جمعی یا سایر محل‌هایی در نقاط مختلف کشور اذعان نکرده‌اند که گمان می‌رود محل گورهای جمعی باشند؛ این در حالی است که بعضی از این محل‌ها مورد تخریب و هتک حرمت قرار گرفته‌اند.
▪ بنا به اطلاعات دریافتی عفو بین‌الملل، مقام‌ها و مسئولان در چندین شهر (از جمله بندر انزلی، اصفهان، مسجد سلیمان، شیراز، سمنان و تهران) محل تعدادی گور انفرادی را به اطلاع تعداد اندکی از خانواده‌ها رسانده و به آن‌ها اجازه‌ی نصب سنگ قبر داده‌اند، اما بسیاری از خانواده‌ها از این بیم دارند که ممکن است فریب‌شان داده باشند و آن گورها عملاً خالی باشند.
▪ در مورد تهران، بنا به یافته‌های عفو بین‌الملل، ۹۹ درصد از ۳۳۵ قبر واقع در گورستان بهشت زهرا، که مقام‌ها و مسئولان به عنوان محل دفن قربانیان کشتار۶۷ به خانواده‌ها معرفی کرده بودند، در سایت رسمی و اینترنتی بهشت زهرا به ثبت نرسیده و فقط سه مورد از آن‌ها ثبت شده است.
▪ گزارش‌هایی حاکی از آن منتشر شده است که این گورهای انفرادی در پاییز و زمستان ۱۳۶۸ احداث شده‌اند، بدون آن که نشانه‌ای از اقدامات قبلی برای حفر زمین و دفن اجساد در آن محوطه وجود داشته باشد.
▪ برخی از بازماندگان و خانواده‌های قربانیان گمان می‌کنند که ممکن است مقام‌ها و مسئولان نشانی این قبرها را به این منظور اعلام کرده‌اند که شمار کشته‌شدگان را اندک جلوه دهند و وانمود کنند که محل دفن اجساد آنان معلوم است.این عده از آن بیم دارند که قربانیانی که محل دفن‌شان اعلام شده نیز در گورهای جمعی بی‌نشان، در کنار هزاران قربانی دیگر، دفن شده باشند.
▪ در یک مورد، در تابستان ۱۳۹۶، اعضای خانواده‌ی یکی از قربانیان متوجه شدند که زمینِ زیر سنگ قبری که تصور می‌کردند عضو این خانواده چند دهه پیش در آن‌جا دفن شده عملاً خالی است و استخوان یا سایر بقایای انسانی در آن‌جا وجود ندارد.
▪ جست و جوی اسامی ثبت شده بیش از ۴۵۰۰ نفر از قربانیان در سامانه جست‌وجوی متوفی سازمان بهشت زهرا نشان می‌دهد که ۹۹ درصد از این اسامی در آن پایگاه اطلاعاتی ثبت نشده است.
▪ نامه‌هایی که عفو بین‌الملل در سال ۱۳۹۶ برای سازمان ثبت احوال کشور و سازمان بهشت زهرا در تهران فرستاده، و خواهان ارائه‌ی توضیحاتی در مورد این نواقص شده، بی‌جواب مانده است.
▪ حجم وسیع اسامیِ ثبت‌نشده در پایگاه‌های اطلاعاتی مربوط به سوابق دفن اجساد و نگرانی‌ها در خصوص این که برخی از گورهای مورد اشاره ممکن است خالی بوده باشند، نگرانی‌های جدی در این زمینه ایجاد کرده و ضرورت تحقیق و تفحص و واگشایی گورها به منظور کشف حقایق مربوط به سرنوشت هر قربانی و محل دفن جنازه‌ی او را هرچه بیشتر برجسته می‌کند.


🔹 دانلود فایل پی‌دی‌اف گزارش عفو بین‌الملل؛ «اسرار به خون آغشته؛ کشتار ۶۷ - جنایتی علیه بشریت که همچنان ادامه دارد»
https://t.me/Amnesty_International/1385
🔹 اطلاعیه مطبوعاتی عفو بین‌الملل؛ «دنیا چشم خود را به روی بحران گسترده ناپدیدسازی‌های قهری در ایران بسته است»
https://t.me/Amnesty_International/1377

گزارش بی‌بی‌سی فارسی در خصوص کشتار ۶۷ و استمرار ارتکاب جرم ناپدیدسازی قهری از طریق پنهان کردن سرنوشت و محل دفن‌ اجساد کشته شدگان
شمار زیادی از زندانیان سیاسی ایران، در تابستان سال ۶۷، به دستور روح الله خمینی، رهبر وقت جمهوری اسلامی اعدام شدند.

ده‌ها هزار نفر در سوریه ناپدید شده‌اند.
ما آن‌ها را فراموش نمی‌کنیم.
به خانواده‌های‌شان کمک کنید تا آن‌ها را پیدا کنند؛
https://tensofthousands.amnesty.org/

◾ یادداشت توضیحی درباره‌ی استفاده‌ی عفو بین‌الملل از اصطلاح «اعدام‌های فراقضایی» در رابطه با کشتار ۶۷
▪ این یادداشت به منظور ارائه‌ی توضیحات و اطلاعات تکمیلی در خصوص استفاده‌ی سازمان عفو بین‌الملل از اصطلاح «اعدام‌های فراقضایی» در گزارش خود در دسامبر ۲۰۱۸ است: این سازمان در آن گزارش – با عنوان اسرار به خون آغشته: کشتار ۶۷ - جنایتی علیه بشریت که همچنان ادامه دارد – اصطلاح «اعدام‌های فراقضایی» را در توصیف کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷ در ایران به کار برده است.
▪ در این یادداشت به اجمال درباره‌ی اصطلاحات حقوقی «اعدام‌های شتابزده» و «اعدام‌های فراقضایی» و نحوه‌ی اطلاق آن‌ها به کشتارهای زندانیان در سال ۱۳۶۷ بحث می‌شود.

⚫ با گذشت هشت سال از شروع بحران سوریه، دولت سوریه، گروه‌های مخالف مسلح و کشورهای پرنفوذ در سوریه مثل روسیه، ترکیه و ایران همچنان حقوق خانواده‌های ناپدیدشدگان و مفقودین را نادیده می‌گیرند. این خانواده‌ها سال‌هاست که در تلاشند تا بدانند عزیزان‌شان زنده‌اند یا مرده.
▪ بر اساس گزارش سازمان ملل، از سال ۲۰۱۱ ، در حدود صد هزار نفر در سوریه بازداشت، ربوده یا ناپدید شده‌اند. بر اساس گزارش شبکه حقوق بشر سوریه، باور می‌رود که دست کم ۹۰ هزار نفر مورد بازداشت خودسرانه و ناپدیدسازی قهری توسط دولت سوریه قرار گرفته‌اند.
▪ عفو بین‌الملل بر این نظر است که ناپدیدسازی قهری از سال ۲۰۱۱ در سوریه بخشی از یک حمله گسترده و سازمان‌یافته علیه شهروندان غیرنظامی بوده و بدین خاطر «جنایت علیه بشریت» محسوب می‌شود.
▪ سازمان عفو بین‌الملل از روسیه، ایران و ترکیه خواسته است که از نفوذ خود بر دولت سوریه استفاده کنند تا دستکم زمینه‌ی ایجاد یک دفتر مرکزی در سوریه برای جست‌وجو، تحقیق و تعیین سرنوشت و مکان ناپدیدشدگان آن کشور فراهم شود.
https://bit.ly/2MKH2yg

👆اين ترانه از گروه «پليس» و با صدای خواننده نامدار استينگ براى زنانى سروده و خوانده شده است كه عزيزان‌شان در دوران حكومت‌هاى ديكتاتورى در شيلى و آرژانتين بازداشت، شكنجه و ناپديد شدند .
▪️در سال ٩٠ ميلادى، استينگ اين ترانه را در كنسرتى يه ياد ماندنى در شيلى كه با حمايت عفو بين‌الملل برگزار شد اجرا كرد. كنسرت در استاديوم ورزشى برگزار شد كه در اوج دوران ديكتاتورى پينوشه شكنجه‌گاه و كشتارگاه هزاران زندانى سياسى بود.
▪️يكى از تكان دهنده‌ترين لحظات كنسرت وقتى است كه در ميانه ترانه زنان با در دست داشتن عكس هايى از عزيزان ناپديدشده‌شان به روى صحنه مى‌آيند. ابتدا مى‌ايستند و بعد آرام شروع به رقصيدن مى‌كنند.

▪️در ایران، مرگ هزاران قربانی هنوز به ثبت نرسیده است و هزاران جنازه‌ ناپدیدشده در گورهای جمعیِ بی‌نشان، در نقاط مختلف کشور، دفن شده است. بیش از ۳۰ سال است که مقام‌ها و مسئولان ایرانی از اقرار رسمی به وجود این گورهای جمعی امتناع کرده و مکان آن‌ها را مخفی نگه داشته‌اند و این موجب درد و رنج عظیم خانواده‌هایی شده است که هنوز به دنبال اطلاع یافتن از سرنوشت عزیزانِ خود و پیدا کردن اجساد و بقایای آنان هستند.


🔹 دانلود فایل پی‌دی‌اف گزارش عفو بین‌الملل؛ «اسرار به خون آغشته؛ کشتار ۶۷ - جنایتی علیه بشریت که همچنان ادامه دارد»
https://t.me/Amnesty_International/1385
🔹 اطلاعیه مطبوعاتی عفو بین‌الملل؛ «دنیا چشم خود را به روی بحران گسترده ناپدیدسازی‌های قهری در ایران بسته است»
https://t.me/Amnesty_International/1377

«آن‌ها تنها می‌رقصند»

اين زنان، چرا اين جا، تنها می‌رقصند؟
چرا چنين اندوهی در چشمان آن‌هاست؟
اين سربازان چرا اين جا هستند؟
با چهره‌های ميخکوب شده، همچون سنگ؟
آن‌چه را کزان بي‌زارند، نمی فهمم
آن‌ها با گمشدگان‌شان می‌رقصند
آن‌ها با مردگان‌شان می‌رقصند
آن‌ها با خويشان نامرئي‌شان می رقصند
نگرانی و دلتنگي‌شان گفتنی نيست
آن‌ها با پدران‌شان می‌رقصند
آن‌ها با پسران‌شان می‌رقصند
آن‌ها با همسران‌شان می‌رقصند
تنها می‌رقصند، آن‌ها تنها می‌رقصند
اين تنها شکل اعتراضی است که اجازه‌اش را دارند
چهره‌های خاموش‌شان را ديده‌ام که با فريادی بلند جيغ می‌کشند
آن‌ها نيز ناپديد می‌شوند
زنی ديگر بر تخت شکنجه، جز اين چه می‌توانند کرد؟
آن‌ها با گمشدگان‌شان می‌رقصند
آن‌ها با مردگان‌شان می‌رقصند
https://t.me/Amnesty_International/1402

👆اين ترانه از گروه «پليس» و با صدای خواننده نامدار استينگ براى زنانى سروده و خوانده شده است كه عزيزان‌شان در دوران حكومت‌هاى ديكتاتورى در شيلى و آرژانتين بازداشت، شكنجه و ناپديد شدند .
▪️در سال ٩٠ ميلادى، استينگ اين ترانه را در كنسرتى يه ياد ماندنى در شيلى كه با حمايت عفو بين‌الملل برگزار شد اجرا كرد. كنسرت در استاديوم ورزشى برگزار شد كه در اوج دوران ديكتاتورى پينوشه شكنجه‌گاه و كشتارگاه هزاران زندانى سياسى بود.
▪️يكى از تكان دهنده‌ترين لحظات كنسرت وقتى است كه در ميانه ترانه زنان با در دست داشتن عكس هايى از عزيزان ناپديدشده‌شان به روى صحنه مى‌آيند. ابتدا مى‌ايستند و بعد آرام شروع به رقصيدن مى‌كنند.

▪️در ایران، مرگ هزاران قربانی هنوز به ثبت نرسیده است و هزاران جنازه‌ ناپدیدشده در گورهای جمعیِ بی‌نشان، در نقاط مختلف کشور، دفن شده است. بیش از ۳۰ سال است که مقام‌ها و مسئولان ایرانی از اقرار رسمی به وجود این گورهای جمعی امتناع کرده و مکان آن‌ها را مخفی نگه داشته‌اند و این موجب درد و رنج عظیم خانواده‌هایی شده است که هنوز به دنبال اطلاع یافتن از سرنوشت عزیزانِ خود و پیدا کردن اجساد و بقایای آنان هستند.


🔹 دانلود فایل پی‌دی‌اف گزارش عفو بین‌الملل؛ «اسرار به خون آغشته؛ کشتار ۶۷ - جنایتی علیه بشریت که همچنان ادامه دارد»
https://t.me/Amnesty_International/1385
🔹 اطلاعیه مطبوعاتی عفو بین‌الملل؛ «دنیا چشم خود را به روی بحران گسترده ناپدیدسازی‌های قهری در ایران بسته است»
https://t.me/Amnesty_International/1377

🔘این عکس اولین واکنش رسمی عفو بین‌الملل به کشتار ۶۷ است. بیانیه ۳۱ سال پیش در چنین روزی صادر شده، وقتی ابعاد جنایت هنوز روشن نیست. زندانیان سیاسی هنوز ممنوع‌الملاقات هستند و خطبه‌های نماز جمعه‌ی موسوی اردبیلی زنگ خطر درباره موج جدیدی از اعدام‌های سیاسی را به صدا در آورده است.
🔘در پی انتشار این بیانیه در ۱۱ شهریور، هزاران فعال عفو بین‌الملل با ارسال نامه و تلگرام به اردبیلی رئيس شورای عالی قضایی و حسن ابراهیم حبیبی وزیر دادگستری خواستار توقف اعدام‌های سیاسی می‌شوند و از مقامات می‌خواهند توضیح دهند که طی چه روالی این احکام اعدام صادر و تایید شده‌اند.
🔘علاوه بر وزیر دادگستری، حسن ابراهیم حبیبی، رونوشتی از این نامه‌های اعتراضی به نمایندگی‌های دیپلماتیک ایران در کشورهای مختلف ارسال می‌شود. پاسخ مسئولان بلندپایه‌ی دولتی از جمله علی اکبر ولایتی، وزیر امور خارجه، ابتدا سکوت و سپس انکار کشتار ۶۷ بود.
🔹در مورد سیاست انکار دستگاه دیپلماسی ایران در خصوص #کشتار۶۷ به فصل ۶ گزارش عفو بین‌الملل رجوع کنید.
https://t.me/Amnesty_International/1384

همزمان با «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی‌های قهری»، عفو بین‌الملل اسپانیا ۵۰۰۰ کارت پستال اعتراضی امضا شده را تحویل سفارت ایران در این کشور داد و از مقامات ایران خواست که سرنوشت و محل دفن زندانیان مخالفی که در تابستان سال ۶۷ مورد ناپدیدسازی قهری قرار گرفتند و طی روالی فراقضایی و مخفیانه اعدام شدند، را آشکار کنند.
#کشتار۶۷

جان آرش صادقی به خاطر محرومیت عامدانه و هدفمند از دسترسی به خدمات پزشکی مناسب در خطر است.

عفو بین‌الملل آلمان با ایجاد دادخواست آنلاین خواستار آزادی این مدافع حقوق بشر شده است.

اقدام شما موثر است؛
https://bit.ly/2lYeKUZ

📣 عفو بین‌الملل از عربستان سعودی خواست که درباره ناپدید شدن یک مرد قطری و پسر او در این کشور توضیح دهد و محل نگهداری آنها را فاش کند.

🔺 ماه گذشته کمیته ملی حقوق بشر در قطر که وابسته به دولت این کشور است گزارش داد که علی ناصر علی جارلله، هفتاد ساله، و پسر او، عبدالله علی ناصر، هفده ساله، که برای دیدار با خانواده وارد عربستان سعودی شده بودند در استان شرقی این کشور «با قوه قهریه ناپدید شدند».

🔺 عفو بین‌الملل در نامه‌ای خطاب به ملک سلمان، پادشاه عربستان سعودی، عنوان کرده که اگر این دو مرد بازداشت شده‌اند، ریاض باید دلیل بازداشت‌شان را توضیح دهد و آزادشان کند، مگر آن که «اتهام‌شان ارتکاب جرایم جزایی باشد».
🔹 لینک فراخوان اقدام فوری عفو بین‌الملل به انگلیسی
https://www.amnesty.org/en/documents/mde23/0954/2019/en/
🔹 لینک خبر در رادیو فردا
https://www.radiofarda.com/a/30146369.html

بی‌عدالتی شرم‌آور؛ احکام و حبس و شلاق برای هفت روزنامه‌نگار و کنشگر ایرانی https://t.me/Amnesty_International/1408

📣 بنا به گزارش‌های دریافتی از ایران، یک شعبه‌ی دادگاه انقلاب در 16 شهریور ۱۳۹۸ چهار روزنامه‌نگار و سه فعال حقوق کارگران را، به اتهامات واهی در رابطه با اقدام علیه امنیت ملی، به ۶ تا ۱۸ سال حبس و در یک مورد به ۷۴ ضربه شلاق محکوم کرده است.
🔺 فیلیپ لوتر، مدیر پژوهش‌ها و امور حقوقی خاورمیانه و شمال آفریقا در «عفو بین‌الملل»، در واکنش به این خبر می‌گوید:
«این احکام ظالمانه تازه‌ترین نمونه از عملکرد دستگاه قضاییِ بیدادگر در ایران است و بی‌اعتنایی کامل مقام‌ها و مسئولان این کشور به حقوق روزنامه‌نگاران و کارگران را آشکارا نشان می‌دهد.
🔺 محکومشدگان صرفا به دلیل فعالیت‌هایشان در دفاع از حقوق کارگران و رسانه‌ای کردن موارد نقض حقوق بشر هدف قرار گرفته و مجازات شده‌اند. این بی‌عدالتی شرم‌آور باید متوقف شود. ما از مقام‌ها و مسئولان ایرانی می‌خواهیم که این احکام ناعادلانه و محکومیت‌های بی‌رحمانه را لغو کرده و این هفت نفر را بی‌درنگ و بدون قیدوشرط آزاد کنند.
🔺 «بخشی از جامعه‌ی بین‌المللی، از جمله کشورهای عضو اتحادیه‌ی اروپا، که با دولت ایران در ارتباط مستقیم قرار دارند، باید با تشدید تلاش‌های خود در این زمینه به مقام‌ها و مسئولان ایران اعلام کنند که این کشور باید مجازات روزنامه‌نگاران و فعالان حقوق بشر را بلافاصله متوقف کند و به مبارزه‌ی هرچه بی‌رحمانه‌تر خود برای از بین بردن بقایای اندکی که از جامعه‌ی مدنی در ایران مانده خاتمه دهد.»
به گزارش رسانه‌ها، 16 شهریور، شعبه‌ی 28 دادگاه انقلاب تهران به صدور احکام مربوط به هفت نفری اقدام کرد که در سال گذشته، به دلیل مشارکت در اعتراضات مسالمت‌آمیز در دفاع از حقوق کارگران یا ثبت و ضبط و رسانه‌ای کردن این اعتراضات، دستگیر شده بودند.
🔺 از جمله‌ی این هفت نفر اسماعیل بخشی و سپیده قلیان هستند که در سال گذشته چندین بار بازداشت شده بودند؛ این بازداشت‎ها به دلیل مشارکت آنان در تجمعات مسالمت‌آمیز کارگران در اعتراض به پرداخت نشدن حقوق‌شان در کارخانه‌ی نیشکر هفت‌تپه در استان خوزستان صورت گرفته بود، و همچنین به دلیل سخن گفتن درباره‌ی این که بعد از اولین بازداشت‌شان در پاییز سال گذشته مورد شکنجه قرار گرفته بودند.
🔺 دادگاه انقلاب اسماعیل بخشی را در مورد اتهامات متعددی شامل «اشاعه‌ی اکاذیب»، «توهین به مقام رهبری»، و «تجمع و تبانی به منظور اقدام علیه امنیت ملی» مجرم شناخته، جمعاً به 13 سال و شش ماه حبس و تحمل 74 ضربه شلاق محکوم کرده است. سپیده قلیان به همراه چهار روزنامه‌نگار به نام‌های امیرحسین محمدی‌فرد، ساناز الهیاری، عسل محمدی، و امیر امیرقلی نیز در مورد اتهاماتی شامل «عضویت در گروه‌هایی با هدف اختلال در امنیت ملی» به دلیل همکاری‌شان با یک نشریه‌ی اینترنتی با عنوان «گام» (که به پوشش اخبار مربوط به به عدالت اجتماعی، از جمله حقوق کارگران، می‌پردازد) و همچنین «تبلیغ علیه نظام» و «اشاعه‌ی اکاذیب» مجرم شناخته شده و هریک به 18 سال حبس محکوم شده‌اند.
🔺 بنا به مقررات جزایی ایران، مبنی بر این که محکومان به ارتکاب سه جرم یا بیشتر از آن باید سنگین‌ترین حکم در میان احکام صادرشده برای هریک از جرایم‌شان را متحمل شوند، پنج زندانی نام‌برده باید به مدت هفت سال در زندان به سر ببرند. همچنین، به همین دلیل، انتظار می‌رود که حکم شلاق اسماعیل بخشی به اجرا گذاشته نشود.
🔺 دادگاه انقلاب همچنین محمد خنیفر، فعال حقوق کارگران، را به اتهام «تبلیغ علیه نظام» و «تجمع و تبانی به منظور اقدام علیه امنیت ملی» به شش سال زندان محکوم کرده است.
🔹 لینک اطلاعیه عفو بین‌الملل به انگلیسی
https://bit.ly/2m7nZSH