Ասում են ուժեղներն են մնում մենակ..
Ուրեմն ես ուժեղ եմ , շա՜տ....
Բայց մենակ եմ արդյո՞ք....
Մի տարօրինակ զգացում կա, որ միշտ ուղեկցում է ինձ.....
Դա է գուցե միակ տարբերությունը իմ և բոլորի միջեւ...

ՍՊԱՍՈՒՄ…

Հումորը պատերազմի ժամանակ

Գորիսի հոսպիտալ են տանում վիրավոր զինվորի` Գյումրեցի։
Վնասվել էր ոտքի բոլոր մատները,տանում էին վիրահատության, բժիշկը մոտենում ա ու հարցնում.
-Ո՞նց ես զգում քեզ, քաջ Վարդան, պատրա՞ստ ես վիրահատությանը, թե՞ չէ։
Վարդանը ցավերի մեջ հումորը չկորցրած, ասումա ա.
-Բժիշկ, մե բանըմ բդի խնդրեմ
-Ասա Վարդան զորավար
-Բժիշկ ջան, կէղնի՞ ձեռիս մատները հանես դնես ոտներիս։
-Ինչի՞ համար 😶😳
-Բժիշկ մատով տապչկա շատ կսիրեմ, ի՞նչղ ըսպես բդի հագնիմ։

#բարի_գալուստ_դժոխք

Երնեկ ունենամ հազար ու մի կյանք,
Հազարն էլ սրտանց քեզ մատաղ անիմ: ❤

Իրական պատմություններ Պոլոզ Մուկուչի կյանքից

Ձմերուկը

Պոլոզ Մուկուչը ձմերուկ էր վաճառում: Գյումրեցի մի կին վերցնում է փոքրիկ ձմերուկը եւ սկսում երկու ձեռքով սեղմել ու պահել ականջի մոտ: Երբ մի քանի անգամ կրկնում է այդ գործողությունը, Մուկուչը զայրանում է. -Քուր ջան, երկու կիլանոց ձմերուկըմ ես վերուցե, գուզես մեջեն դուխավոյ արկեստրի ձեն ելնի՞:

***

Երեկոյան Պոլոզ Մուկուչի տան դուռը բացում է ծանոթներից մեկն ու բղավում. -Մուկուչ, այ Մուկուչ: -Հըը, ի՞նչ կա: -Քնա՞ծ ես, թե՞ արթուն: -Նայած, ի՞նչ կա: -Վերասիա 5 լիտր գինի կուզեի: -Նաղդի քնած եմ:

Որակի նշանով

-Ի՞նչ ազգ ես,- Պոլոզ Մուկուչին հարցնում է մի ռուս: -Գյումրեցի,- հպարտորեն պատասխանում է Պոլոզը: -Որքան գիտեմ` նման ազգ չկա,- զարմանում է ռուսը: -Կա, դրուգ ջան, գյումրեցին հայն է` որակի նշանով:

Խմբային ճամփորդությունը, հատուկ #խաշի սիրահարների համար, էն տեռորիստի տեսքով գիդի հետ...😁😍 #տարածեք ընկերներն էլ իմանան։ #տեղերը_սահմանափակ_են

Փետրվարի 13֊ին կիրակի օրը, ուղեւորվում ենք Գյումրի շրջելու, Գյումրվա ազգային ուտեստներից խաշ փորձելու եւ Տեարնընդառաջի միջոցառմանը մասնակցելու համար։

Երեւանից
🚩Մեկնում՝ 09։00-ին (Հանրապետության հրապարակից)
🚩 Վերադարձ 21։30

Ճամփորդության ընթացքում կտեսնենք
👉🏻 Հառիճի վանական համալիր
👉🏻 Գյումրի
👉🏻 Մարմաշենի վանական համալիր
👉🏻 Ասթի ջրվեժ
👉🏻 կփորձենք Գյումրիի ավանդական ուտեստներից Խաշ
👉🏻 կմասնակցենք Տեարնընդառաջի տոնին

Հարգանքներով էն տեռորիստի տեսքով գիդը։
Ճամփորդության արժեքը 8900դր։
Գնի մեջ ներառված է՝
- ճանապարհածախսի վճարը
- Զբոսավարի ծառայությունը
- ճաշը (խաշ)

Մանրամասներն իմանալու կամ միանալու համար գրեք մեր էջին կամ զանգահարեք
Հեռ՝
094 30 11 95
095 30 11 95
096 30 11 95

Քառսունքի տորթը

«Չկա ավելի լավ բան, քան վերադառնալ այնտեղ, որտեղ ոչինչ չի փոխվել, որպեսզի հասկանաս, թե ինչքան ես փոխվել դու ինքդ ․․»

Ջղեր Խաչիկը (Գյումրեցի տաքսու վարորդ, ով խաղացել է «Մեր մանկության տանգոն» ֆիլմում՝ դպրոցի ուսուցիչը)

Ջղեր Խաչիկր պաժառնիկ էր աշխատում։ Մի օր կանգնած են լինում Գյումրիի հրապարակում, պաշտոնյաներից մեկը Ջղեր Խաչիկին ասում է.«Այ Խաչիկ ջան, մի օր լավությունդ չտեսանք»։
Ֆրունզը, որ կանգնած էր այդտեղ, իրեն չի կորցնում, ասում է.«Ընչի՞ ըդպես կսես, հըլը գնա տունդ պաժառ տուր, տես Խաչիկը չի՞ գա մարե»։

Ութմազյանը կնստի Ջղերի տաքսին Ջղերը կսե բարև պարոն Յոթմազյան։ Սիկ ջղայնացած կսե հազար ասել եմ ես Ութմազյանն եմ ոչ թե Յոթմազյանը`
Խաչիկը կսե ըղք ինչղ էլ քթի մազ մարդ ես`մազիմ համար կռիվ կենես:

Մեկը նստում է Ջղեր Խաչիկի տաքսին ու ասում.
-Ուստա, պատուհանը փակիր, դուրսը ցուրտ է:
-Ինչի, որ փակեմ դուրսը կտաքնա՞:

Կատակում են 2 գյումրեցի

Օնո՛, զոքանչդ ինչի՞ մեռավ:
- Թունավոր սունկ էր կերել:
- Հըբը աչքի տակը ընչի՞ էր կապտել:
- Չէր ուտե, զոռով կերցրի: 😄

Ավետիք Իսահակյանը նորից Լենինականում Էր։
Քաղաքը Նոր ջրագիծ Էին բերել Ղազանչիից։ Վարպետը ցանկացավ տեսնել ջրի ակունքը։ Քաղխորհրդի Նախագահի տեղեկալ Կարո Պետրոսյանը հավաքեց մի խումբ մտավորականների՝ վարպետին ուղեկցելու:
Ղազանչիի կոլտնտեսության նախագահ Հուլիանոսը դիմավորեց ու անմիջապես ասաց.
- Վարպետ, ինչ մորթեմ, Էրի՞նջ, կո՞վ, թե՞ ոչխար։ Իսահակյանը շատ հետաքրքիր հայացքով նայեց Հուլիանոսին.
- Թե ընձի համար Է, մե վառեկըմ մորթեք։
Կարո Պետրոսյանը՝ հաղթանդամ ու կոլորիտով անձնավորություն, անմիջապես միջամտեց.
- Ի՞նչ կուզես Էդ մարդուց, ձուլածոս։
- Ընկեր Պետրոսյան, կուզեմ իմանամ, թե վարպետի համար ի՞նչ մորթենք։
- Տո գնա մի երինջ մորթե, Էսքան ժողովուրդ ենք, վառեկն օր մորթես, որի՞ս հասնի։
Վարպետը հաճախ Էր շրջագայում Շիրակում և Նույնիսկ հետպատերազմյան նեղ տարիներին ընդունելությունները միշտ վերջանում Էին ուտել-խմելով, որի ծախսը ձևակերպում Էին «Իսահակյանի հետ հանդիպման» անվան տակ։ Եվ քանի որ վարպետն ինքն Էլ գիտեր այդ, ծիծաղելով ասաց.
- Հուլիանոս, Էրինջը կմորթես, բայց ընձի վրա վառեկ կձևակերպես։

Լուսանկարը՝ 1939-1941 ականներին։

Գյումրին աշխարհի ամենահին քաղաքն է, չեք հավատա Աստվածաշունչ կարդացեք...

Սկզբում Աստված ստեղծեց հայրաքաղաքը (Գյումրին), հետո նրա կողից ստեղծեց մայրաքաղաքը (Հռոմ կամ Երեւան, քիչմ վիճելի հարց է)... Եւ ասաց աճեք ու շատացեք, որի վառ ապացույցը մինչ օրս կտեսնինք, արդեն 1000-ից ավել քաղաք կա… :D

1984թ-ին ֆուտբոլային հանդիպում էր ընթանում Լենինականի ֆուտբոլիստների եւ Երեւանի կաթի գործարանի թիմի միջև:
Հանդիպման մինչեւ 80 րոպեն հաշիվը 0—0 էր: Բայց Լենինականի խաղացողներից մեկի ոչ դիպուկ հարվածից հետո գնդակը գլորվելով մոտենում էր եզրային գծին, բայց չգիտես որտեղից խաղադաշտում հայտնվում է նապաստակը, եւ գնդակը նրան կպնելով հայտնվում է դարպասում…
Խաղի մրցավարին ոչինչ չէր մնում, քան արձանագրել դարպասի գրավում: Որքան էլ երեւանցիները բողոքեցին, հաշիվը չփոխվեց, իսկ գոլը գրանցվեց Լենինականի այն մարզիկի անունով, ով վերջինն էր հարվածել գնդակին:

Ծնունդդ շնորհավոր, հրաշք երգչուհի:

Ֆլորա Մարտիրոսյանը ծնվել է 1957 թ. փետրվարի 5-ին Գյումրիում։ Նրա հայրը մարզիկ էր, մայրը՝ տնային տնտեսուհի։ Ընտանիքում չորս երեխա էին, երկու տղա, երկու աղջիկ։ Ֆլորան ամենափոքր երեխան էր։ Վոկալ տվյալները ժառանգել է մորից։ Ավարտել է Գյումրու Արմեն Տիգրանյանի անվան երաժշտական դպրոցը։ Ֆլորա Մարտիրոսյանը ավարտել է Երևանի պետական կոնսերվատորիան։

Ծնունդդ շնորհավոր, հրաշք երգչուհի:

Ֆլորա Մարտիրոսյանը ծնվել է 1957 թ. փետրվարի 5-ին Գյումրիում։ Նրա հայրը մարզիկ էր, մայրը՝ տնային տնտեսուհի։ Ընտանիքում չորս երեխա էին, երկու տղա, երկու աղջիկ։ Ֆլորան ամենափոքր երեխան էր։ Վոկալ տվյալները ժառանգել է մորից։ Ավարտել է Գյումրու Արմեն Տիգրանյանի անվան երաժշտական դպրոցը։ Ֆլորա Մարտիրոսյանը ավարտել է Երևանի պետական կոնսերվատորիան։

1973 թ. նա մասնակցում է «Գարուն 73» երգի մրցույթին և արժանանում առաջին մրցանակին։ 1987 թ. ամուսնանում է լրագրող Հրահատ Գևորգյանի հետ։ 1991 թ. նա ընտանիքով տեղափոխվում է ԱՄՆ՝ Լոս Անջելես։

1997 թ. նրանք վերադառնում են Երևան։ 1997-2001 թթ. նա գլխավորում է Արմեն Տիգրանյանի անվան երաժշտական դպրոցը։

2001 թ. ամուսնու նշանակման հետ կապված Ֆլորա Մարտիրոսյանը տեղափոխվում է Լոս Անջելես։ 2002 թ. Ֆլորա Մարտիրոսյանը Միացյալ Նահանգներում հիմնում է Կոմիտասի անվան երաժշտական ակադեմիա։

2007 թ. հիմնում է "Artists for Pease" բարեգործական հիմնադրամը, որի կազմում ընդգրկվել են աշխարհահռչակ երգիչներ, հոլիվուդյան գերաստղեր, իրենց ձայնը բարձրացնելու ընդդեմ ցեղասպանությունների, "Այլևս երբեք" կարգախոսով։

2011 թ. սեպտեմբերին ՀՀ Նախագահի հրամանագրով շնորհվել է Հայաստանի Հանրապետության ժողովրդական արտիստի պատվավոր կոչում[2],:

2011 թ. նոյեմբերի 1-ին, Լոս Անջելեսի Գիբսոն համերգասրահում տեղի ունեցավ առաջին համերգը, որին մասնակցում էին Սթիվի Ուոնդերը, Չակա-Կանը, Էրիկ Բենեթը, Բոբի Բրաունը և շատ ուրիշներ։

Մահացել է 2012 թվականի նոյեմբերի 20-ին Լոս-Անջելեսում՝ լեղապարկի վիրահատությունից հետո առաջացած բարդությունների պատճառով։
https://m.youtube.com/watch?v=pUZbmaVn5hM

Ես ինձ երջանիկ մարդ եմ համարում: Բայց չէի ուզի, որ որեւէ մեկը զգար այն, ինչ իմ ներսում է: Որովհետեւ մի արտառոց անհագստություն է, նաեւ խճճված վիճակ: Երբ տխուր եմ, փակվում եմ իմ մեջ: Անգամ ամուսնուս հետ չեմ կիսում իմ մտահոգությունները, թեպետ հենց նա է իմ ամենամեծ խորհրդատուն: Չեմ խոսում իմ տխրության պատճառների մասին, որովհետեւ գիտեմ, որ օրերով տանջվելու է… Իհարկե, դժվար է ապրել այդպես: Եվ ընդհանրապես, իմ կյանքում ոչինչ հեշտությամբ չի տրվել ինձ: Իրականում, ես շատ մարդասեր եմ: Եթե ինչ-որ մտահաղացում եմ ունենում, երբեք չեմ թաքցնում, պատմում եմ, կիսվում: Բայց հենց առաջ են գալիս դժվարությունները, պարփակվում եմ իմ մեջ: Չեմ ասի, թե իմ բոլոր ծրագրերն իրականացվել են ու չգիտեմ կանե՞մ, թե՞ ոչ:
Իմ ոչ մի համերգ ես հենց այնպես չեմ արել. Մի բանի պիտի ծառայեն: Իմ վերջին տարիների համերգները նվիրված են եղել մի սրբազան ծրագրի Հայոց Ցեղասպանությանը: Ես հավատում եմ, որ աշխարհը ճանաչելու է Հայոց Ցեղասպանության փաստը: ԱՄՆ-ում համերգ եմ կազմակերպել, եւ թեկուզ այդ երկրի նախագահն այդպես էլ չի արտաբերում է “Ցեղասպանություն” բառը, բայց Սթիվի ՈՒանդերի նման երգիչն էր եկել համերգին: Մինչեւ վերջին շունչս պայքարելու եմ Հայոց Ցեղասպանության ճանաչման համար:
Երբեմն մտածում եմ “Աստված իմ, ես ե՞րբ եմ հանգստացել”: Մտովի ետ գնացի ու հասկացա, որ 30 տարի ես չեմ հանգստացել:
Երեւանը շատ եմ սիրում: Երբ հեռվում եմ լինում, շատ կարոտում եմ: Երեւանը ինձ համար տոն է: Իսկ իմ ծննդավայր Գյումրին բոլորովին ուրիշ զգացողություններ է առաջացնում: Գյումրեցիներն ինձ համարում են իրենց աղջիկը, եւ ես ուրախ եմ դրա համար:
Մայրս շատ լավ էր երգում: Կարող էր լիներ պրոֆեսիոնալ երգչուհի: Ես դաշնամուր էի նվագում ու լուրջ հաջողություններ ունեի: Բայց երբ սկսեցի երգել, մոռացա ամեն ինչ: Հայրս է ինձ ասել, որ Արամ Մերանգուլյանը մրցույթ է հայտարարել: Նա իմ ձեռքից բռնեց ու տարավ մրցույթին: Հաղթեցի մրցույթում: Ժյուրիի նախագահ Արմեն Մանդակունյանն ասաց ”Արի քո ձեռքով քո 5-ը նշանակի”: Արամ Մերանգուլյանի խումբն ուներ իր մեներգիչները հայտնի անուններ Ռուբեն Մաթեւոսյան, Հովհաննես Բադալյան, Վարդուհի Խաչատրյան, Օֆելյա Համբարձումյան, Րաֆֆի Հովհաննիսյան:
Հետո ընդունվեցի ֆիլհարմոնիա: Կարեն Դեմիրճյանն էր Գեորգի Ասատրյանին ասել, որ Գյումրիում մի աղջիկ կա, որ հրաշալի երգում է “Լանջեր մարջան” երգը:
Իմ երջանկությունը իմ ընտանիքն է:
Ես վախենում եմ դժբախտ դեպքերից: Որեւէ մեկի դժբախտության մասին ականջս չլսի:
Այս պահին չեմ հիշում, թե ինչ եմ արել, որի համար արժե ամաչել:
Ափսոսալու բաներ շատ կան որ ժամանակն անցնում է, շատ արագ է անցնում: Ուզում եմ ժամանակը մի քիչ դանդաղի: Շատ բաներ կան անելու:
Ամենածանր հարվածը դավաճանությունն է եղել: Շատ են եղել: Չեմ ուզում խոսել դրանց մասին:
Շատ թույլ կողմեր ունեմ: Շատ արագ հավատում եմ մարդկանց:
Ես ուժեղ եմ իմ կամքով:
Ես հավատում եմ Աստծուն: Իսկ հավատացյալը սիրով լցված է լինում: Եվ միայն սերը կարող է փրկել աշխարհը:

Ֆլորա Մարտիրոսյան

Միքայելն ու Կարապետը, մաուզերիստներ են եղել, ցարական բանակի սպաներ: Երբ Գյումրեցի կանայք Գևոր աղի «օբշի» բաղնիքն էին գնում, նրանք էին ուղեկցում ֆայտոնները, մեկը՝ մի, մյուսը՝ երկրորդ ֆայտոնի ոտնակին կանգնած: Ուղեկցում էին, որպեսզի հանկարծ կանանց զարդն ու զարդարանքը թալանող չլինի: Լողանալուց հետո էլ ֆայտոնները նույն «անձնակազմով» ետ են դարձել:

Իսկ նրանց հորեղբայրը՝ Հարություն Եղշատյանը եղել է զագսի վարիչ, ամեն ինչից տեղյակ է եղել. ո՞վ ամուսնանալու տղա կամ աղջիկ ունի, ո՞ւմ բանակ ճամփելու ժամանակն է և այլն: Հիմա, երբ մարդ մի քիչ տեղեկացված է լինում դեսից-դենից, զարմանքով հարց են տալիս. «Ա՛յ մարդ, հո Եղշատովը չե՞ս»: Այսինքն՝ բանիմացությունը բնութագրելու թևավոր խոսք է դարձել:

Լուսանկարում՝ Կարապետ և Միքայել Եղշատյանները

Պատմում է Ավետիք Իսահակյանը... «...Շուշիկն իմ հեռավոր ազգականներից էր: Զգացմունքների ամենաջերմ շրջանում մեր մեջ մի դատարկ բանի համար երեք ամիս հարաբերությունների խզում տեղի ունեցավ: Մինչև կվերականգնվեր մեր նախկին ջերմությունը, հանգամանքներն այնպես դասավորվեցին, որ ես մեկնեցի արտասահման սովորելու. դա 1893 թվականն էր: Դեռ նոր էի եկել Վիեննա և ընդունվել տեղի կայսերական մարդաբանական թանգարան, երբ նամակ ստացա քրոջիցս, որ Շուշիկն ամուսնացել է և իրենք էլ քույրս ու մայրս, ներկա են եղել նրա հարսանեկան հանդեսին: Այս ծանր լուրը խիստ ազդեց վրաս: Դրա տպավորության տակ նույն օրը գրեցի «Դարդս լացեք» բանաստեղծությունը: Ինձ հոնգուր-հոնգուր լացացնող այդ անսիրտ մարդը հայտնի մանկավարժ Տեր-Միրաքյանն էր, ով նոր էր ավարտել Ենայի համալսարանը և վերադարձել Ալեքսանդրապոլ պաշտոնավարելու և ամուսնանալու նպատակով: Շուշիկի ծնողները, շլացած այդ երիտասարդի դիրքից ու փայլից, սրտի ու ձեռքի առաջարկը չէին մերժել: Իսկ ես այն ժամանակ չուստերով, խունացած վերնաշապիկով մի տղա էր, ո՞վ էի նրա կողքին... Սակայն, արդարացի լինելու համար պետք է նշեմ, որ նա շատ լավ մարդ էր: Հստակ իմանալով նրա կնոջ հանդեպ իմ անհուն սիրո մասին, թույլ էր տալիս մեզ շփվել: Խոստովանեմ ես ոչ մի դեպքում նման բան թույլ չէի տա: Միգուցե նա համոզված էր, որ Շուշիկը երբեք չի հեռանա նրանից ինձ համար: Այնուամենայնիվ, նրա կողքին իմ մեծ սերն իրեն երջանիկ էր զգում, և ես այլևս ոչ մի բարոյական իրավունք չունեի արտահայտել զգացմունքներս, առավել ևս որևէ բանի հույս ունենալ: Հետագայում ես էլ ամուսնացա, կարող եմ նույնիսկ ասել, որ երջանիկ էի անձնական կյանքում: Չնայած Շուշիկին այդպես էլ չմոռացա, բայց կինս ինձ շատ է սիրում…»:

Իսահակյանի կինը չափազանց բարեկիրթ մի անձնավորություն էր, ով ընդունեց ամուսնուն իր բոլոր թերություններով հանդերձ և ջերմ պահեց օջախը մինչեւ Վարպետի կյանքի վերջին օրերը...

Դա՛րդըս լացեք, սարի սըմբուլ,
Ալվան – ալվան ծաղիկներ.
Դա՛րդըս լացեք, բաղի բլբո՛ւլ,
Ամպշող երկնուց զով – հովեր…
Երկինք – գետինք գլխուս մթնան,
Անտուն – անտեր կուլամ ես.
Յարիս տարա˜ն – ջանիս տարա˜ն,
Հոնգո՛ւր – հոնգո՛ւր կուլամ ես…
Ա˜խ, յարս ինձի հանեց սըրտեն,
Անճար թողեց ու գընաց.
Սըրտիս սավդեն – խորունկ յարեն
Անդեղ թողեց ու գընաց:
Դա՛րդըս լացեք, սարի սմբուլ,
Ալվան – ալվան ծաղիկներ,
Դա՛րդըս լացեք, բաղի բլբուլ,
Ամպշող երկնուց զով – հովե˜ր…
1893
Վիեննա

Պահպանվել է Ավետիք Իսահակյանի՝ Շուշիկին ուղղված նամակը՝ գրված 1904թ. «Նորից վեր եմ առնում գրիչս, թաթախում եմ հիվանդ, արյունոտված սրտիս մեջ և գրում եմ քեզ, Շուշիկ, մի քանի տող, գրում եմ ես Ավետիք Իսահակյանս: Ինչո՞ւ եմ գրում, ի՞նչ է ստիպում ինձ գրել.- սիրել- ես քեզ չեմ սիրում, ատել- ես քեզ չեմ ատում, բայց դու իմ հոգում կաս որպես մի ծանր երազ, որպես մի դժբախտություն, մի կոշմար. ես ուզում եմ քեզ հոշոտել, ես ուզում եմ քեզ հազար-հազար անգամ սպանել, սպանել, նորից սպանել, կենդանացնել նորից սպանել. հավիտյան ապրել, և քեզ հավիտյան սպանել, բայց այդ չեմ կարող անել (անզոր եմ ես), ամբողջ էությունս բարի է…և որ ամենաողբալին է ես դեռ քո ճիրաններում եմ. Ի՞նչ անեմ, ինչպե՞ս ազատվեմ. Երբեմն քեզ ատում եմ ծովաչափ, ծովաչափ, և երբեմն սիրում եմ և պատրաստ ոտքերդ համբուրելու, բայց որ հիշում եմ անցյալը, ես մրրիկ եմ դառնում: Դու մի´ որոնիր այս տողերի մեջ որոշ միտք, որոշ իմաստ. Ես գրում եմ համարյա կիսախելագար, և մինչև մահս քեզ էլ ոչ մի տող գրելու չեմ, և աչերիդ նայելու չեմ, Աստվա´ծ է վկա. վերջին անգամ պիտի լամ քո առաջ և հայհոյեմ քեզ, հայհոյեմ,- հայհոյեմ քո բոլոր սրբությունները, որովհետև դու իմ սրբությունները պղծեցիր, որովհետև իմ ամենանվիրական սերը շան պես դուրս վռնդեցիր, որովհետև դու ինձ չարչարեցիր, նահատակեցիր` անսահմանորեն:
* * *

Բայց լալիս եմ հիմա, և սրտիցս արյուն է կաթում. գնա´, Շուշիկ, Աստված քեզ հետ, ապրի´ր քո երեխաների համար. ինձ մի´անիծիր. իմ անունս երբեք, երբեք մի´հիշիր և ոչ մի տեղ, և ոչ մի տեղ, ոչ մի մարդու մոտ. Աղաչում եմ քեզ. ինձ թաղիր քեզ համար հավիտյան, ինձ երբեք մի´նայիր. ազնիվ խոսք տուր այդպես վարվելու. ես թող բոլորովին չեղած, չծնված մարդ լինեմ քեզ համար: Հոգիս խորշում է, երբ մտածում եմ, որ երբեմն դու կմտաբերես ինձ. պետք չէ հիշել այն տաճարում մի ուրիշ Աստծո անուն, որին այդ տաճարը չի պաշտում, չի «հնազանդվում». չպետք է այդ տաճարում ուրիշ ձոնի սեղան ու պատկեր դրվի: Քո հոգու տաճարից թող ես լինեմ դուրս` ես օտար, չճանաչված եմ այդտեղ… ԱՂԱՉՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ… ԵՍ ԷԼ ԿՎԱՐՎԵՄ ՔԵԶ ՀԵՏ ԱՅԴՊԵՍ: ԴՈՒ ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ՄԵՌԱ՜Ր, ՄԵՌԱ՜Ր… ԱՐՏԱՍՎԵԼՈՎ ՀԱՄԲՈՒՐՈՒՄ ԵՄ ՔՈ ԳԵՐԵԶՄԱՆԸ ԵՎ ՃԱՄՓԱ ԸՆԿՆՈՒՄ ՆՈՐ ԱՍՏՎԱԾ ԳՏՆԵԼՈՒ…» Ավետիք, 1904 թ.