گریهٔ شام و سحر شُکر که ضایع نگشت
قطرهٔ بارانِ ما گوهرِ یکدانه شد ...
#حافظ

چو گفتمش که دلم را نگاه‌دار چه گفت؟
زِ دستِ بنده چه خیزد؟ خدا نگه‌دارد
#حافظ

به کام تا نرساند مرا لبش، چون نای
نصیحتِ همه عالم به گوشِ من بادست
#حافظ

خدا را، دادِ من بِسْتان از او ای شَحنهٔ مجلس
که می با دیگری خورده‌ست و با من سر گِران دارد
#حافظ

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو
اهلِ دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز
#حافظ

زیر شمشیر غمش رقص‌کنان باید رفت ...
#حافظ

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خونِ جگر شود
#حافظ

بندهٔ طالعِ خویشم که در این قحطِ وفا
عشق آن لولیِ سرمست خریدار من است
#حافظ

بدان هوس که به مستی ببوسم آن لبِ لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشد
#حافظ

مستی به آبِ یک دو عِنَب وضعِ بنده نیست
من سالخورده پیرِ خرابات‌ پَروَرَم ...
#حافظ

چاک خواهم زدن این دلقِ ریایی، چه کنم؟
روح را صحبتِ ناجنس عذابیست الیم ...
#حافظ

ای آفتابِ خوبان، می‌جوشد اندرونم
یک ساعتم بِگُنجان، در سایهٔ عنایت
#حافظ

#صلی‌الله‌علیک‌یااباعبدالله
فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب
که حیف باشد از او غیر او تمنایی ...
#حافظ

به طَرَب حمل مَکُن سرخیِ رویم که چو جام
خونِ دل عکس برون می‌دهد از رخسارم ...
#حافظ

اگر به دستِ من اُفتَد فِراق را بِکُشَم
که روزِ هجر سیَه باد و خان‌و‌مانِ فِراق
#حافظ

مرا می‌بینی و هر دَم زیادَت می‌کنی دَردَم
تو را می‌بینم و میلم زیادَت می‌شود هر دَم
#حافظ

غمِ حبیب نهان بِه زِ گفت‌و‌گوی رقیب
که نیست سینهٔ اربابِ کینه محرمِ راز
#حافظ

حالیا خانه براندازِ دل و دینِ من است
تا در آغوش که می‌خسبد و همخانهٔ کیست
#حافظ