Üst seviye devlet yetkilisi olan AKPKK'liler bunu arayıp teşekkür etmişler. Yine kendi anlattığına göre, bu Sabır Suriyelilerin sözde haklarını savunmuş. Onursuz, vatansız, harp kaçkını Suriyelilere karşı mücadele edenlerle uğraşmış. O nedenle yetkililer bunu arayıp hususi teşekkür etmişler. "Bir derdin, sorunun olursa biz buradayız" mealinde konuşmuşlar. "Bir gün gel ziyaretimize" demişler.

Hangi TV kanallarının kendisine geldiğini, ropörtaj yaptığını, haberlerde konu ettiğini anlatmıştı özet olarak... Çok konuşma fırsatı bulamamıştık ama hızlı hızlı epeyi konuya temas etmiştik.

Kendi anlattığına göre, birkaç ay sonra aramış o yetkili kişiyi, Ankara'ya CB makamına gitmiş, orada görüşme yapmışlar.

"Ben Ak partiyi de savunmuyorum aslında" diye diye konuşmaları olmuştu.

Kürtçü bir zihniyeti vardı. Her meseleye Kürtçülük gözüyle bakıyordu ama soyundan pek haberi yoktu. HDPKK'li gibi bir bakış açısı vardı ama ona bir doz İslamcı münafıklık katıştırmıştı.

AKPKK ile HDPKK'nin gerçekten çatıştığını zan ediyordu ve onların aslında çok sayıda ortak temelleri olduğunu gerçekten kavrayamamış gibi görünüyordu.

Zaten o göz hatları kimde olsa, öyle bir kişinin hayatı bulanık, karar ve fikir karmaşası içinde geçer. Metafizik musallat da vardı üzerinde ve onun da şuurunda, farkında değildi. Türlü sorunlardan ötürü savrulup durduğu bir hayatı yaşıyordu.

Yine de kaba, kırıcı, yıkıp döken, ortalığı karıştıran tiplerden değildi.

Önce "siyaset mi yapıyor acaba... Bazı meseleleri kasten mi bulama yapıyor, birbirine katıyor" diye baktım, inceledim ama bunun siyasetten haberi bile yoktu. Biraz siyaset bilse, onu uygulayacak çapı da yoktu. Adı Sabır olsa da sabrı da yoktu.

Sonra emin oldum ki bu Sabır Toktaş, kendi soyunu bile tam olarak bilmiyordu.

Karantina koğuşunun avlusunda volta vururken "Sen Toktaş'ın ne demek olduğunu bilmiyor musun?" dedim. Bakışlarına odaklanınca emin oldum ki çok bilmiyordu. Gerçekten kendini Kürt zan ediyordu.

Yine orada emin oldum ki Selahattin Demirtaş'a olan düşmanlığında samimiydi.

"Ben sana inanıyorum. Burada sana kıyak geçerler, sana yardımcı olurlar çünkü senin soyadın Toktaş" demiştim, şaşırmıştı. Hatta kendini biraz toparlaması bir dakika kadar sürmüştü ama "Ne var benim soyumda" diye soramamıştı.

E tipi toplama kampı zaten hemşehricilik, toprakçılık temeliyle, daha doğrusu gizli Ermeni/Çingene temeliyle kadrolaşma yapılmış bir yer. Memurların buna göre seçildikleri kısa sürede anlaşılabiliyor.

Sokakta davul çalarken görebileceğin ve o halde görünce yadırgamayacağın kapkara, idrakı çok kapalı, konuşup anlaşmak çile olan, davranışları çok bozuk olan Çingene tipler vardı, kaç senedir ceza evinde infaz memurluğu yapıyorlardı.

Açık tenli, güleç yüzlü, sakin davranışlı, anlayışlı, merhametli, iyi niyetli duran infaz memurları da vardı ama onlara denk gelince insanın dikkatini çekiyorlardı. Çünkü sayıları daha azdı. Daha çok gizli Ermeni/Çingene memurlarla doldurulmuş bir yerdi o ceza evi...

Ben 2019 yılında Ümraniye E tipinde karantina koğuşunda kalıp E5 koğuşuna konulmuştum. E-5 koğuşunda ille de kavgalara karışmam isteniyor, bunun için her yol deneniyordu.

Yaklaşık bir buçuk ay sonra E-5 koğuşunu patlatmış, koğuş sorumlusunu, onun yardımcısını, bunların etrafında toplaşmış beş altı kişilik çeteciği oyun dışına atmıştım. Tek yumruk kullanmadan, tek hakaret etmeden, idarenin de kolladığı ve üzerime sevk ettiği bu çeteceği oyundan düşürüne kadar saçıma gerçekten kıran girmiş. Sonradan fark etmiştim saç kıran yaşadığımı...

Hem onları E-5 koğuşundan başka koğuşa almışlardı hem de beni... Beni B-11 koğuşuna koymuşlardı.

E-5 koğuşunda sorunlar o kadar ileri seviyeye ulaşmıştı ki ben en sonunda idareye dilekçe yazarak "Koğuşumda devletin kanunları değil, orman kanunları geçerli" demiştim. Bu çetenin daha önce başkalarını intihara kadar sürüklediğini, intiharına sebep oldukları kişiyi benim önümde kahkahalarla anlattılarını, bu yolla beni de korkutmak ve sindirmek istediklerini, koğuş sorumlusunun sabahları kadın programı yapan ünlü bir kadını öldürmek için neler denediğini övüne övüne iki saat kadar kesintisiz olarak koğuştakilere anlattığını, koğuşta insanlığın sadece kırıntılarının kaldığını, ayrıca açıkça da ölümle tehdit edildiğimi yazmıştım dilekçeye...

Dilekçenin en sonunda "Ölüm tehdidi hususunda cumhuriyet savcılığına suç duyurusunda bulunulmasını" da talep etmiştim. Zaten beni o koğuşa bilerek, planlayarak koymuşlardı. Koğuştaki o çeteyi de çoktan dağıtmalıydılar. Koğuşa girdiğimin üçüncü günü bile bir kavganın eşiğinden dönülmüştü. Koğuşta ağa gibi takılmak istediklerinde bana işlememişti, anında istenmeyen kişi olmuştum. Anlatması uzun...

Neticede bahsettiğim bu dilekçenin de gereği tam yapılmadı. İdare istemeye istemeye gelip E-5 koğuşunu dağıtmıştı. Ben gelen baş memura "Dilekçede de yazmıştım. Ben davacıyım, burada basit şeyler yaşanmadı. Ben sabır edemeseydim çok büyük hadiseler olacaktı" demiştim. "Tamam senin ifadeni alacağız zaten" demişti ama almadılar. Bunları bile, yukarıdan gelen talimatlarla gizlediler, örttüler. Orada kanunun gereği yapılsa, o dilekçe savcılığa gitse, o ceza evinde benim şartlarım anında değişecekti. Tepelerden gelen emirlerle ceza evi idaresinin oynadığı oyunlar tamamen bozulacaktı. Üstelik, devam eden yargılama ve hastahane süreçleri de kolayca lehime sonuçlanacaktı. Böyle bir şeye izin veremezlerdi.

Daha benim için ciddi bir hastahane süreci, riski de bulunmuyordu o anlarda ve bütün hedefleri, kendine ve etrafına fiziki zararlar veren biri gibi görünmemdi. Ondan sonra hastahane kartını istedikleri gibi oynayabileceklerdi.

Anlatması çok uzun, bu kadarı bile uzun oldu... Sonra ben, idare kahrolsa da hiç istemese de o koğuştan alındım, en az onun kadar beter bir koğuş olan ve ben oraya konmadan aylar öncesinden iç gruplaşma ve ciddi sorunlar yaşanan B-11 koğuşuna kondum. Ömrümde bir tek sigara bile içmemiş olan ben, bütün itirazlarıma rağmen o sigara içilen koğuşta aylarca tutuldum. Aylar boyunca, o küçücük koğuşta ortalama 34 kişi durmadan çevremde sigara dumanı yayıyorlardı.

O koğuşa girince bir baktım ki daha önce karantina koğuşundan sorumlu olan genç arkadaş orada. "Beni tanıdın mı" dercesine karşıma geçti, kendini gösterdi. Hemen hatırladım, ayak üstü sohbet ettik.

Sonra günler, haftalar, aylar geçti aynı koğuşta... Sık sık o arkadaşla da konuştuk ve "Abi, o karantina koğuşunda neler neler oluyor. Yatarı olan adamları girdi-çıktı gösteriyorlar. Koğuşlara konulması gereken adamları karantina koğuşunda bir iki gün tutup sonra tahliye ediyorlar. İstediklerini kolluyorlar, istediklerien takıp uğraşıyorlar" demişti.

Zaten B-11 koğuşuna kondum, ranzaların bulunduğu üst kata kısa süre içinde çağrıldım meydancı tarafından... Kendince benimle tanışıyor ve kuralları anlatıyordu. Ardından koğuş sorumlusunun yardımcısı Volkan Çiçek geldi oraya. Usulden bir iki tanışma sorusu sordu ve hemen sonra "Bu memurlar sana çok fena takmışlar." dedi. "Hemen anlaşılıyor taktıkları, öyle değil mi?" dedim. "Evet" dercesine kafasını salladı ama ben detay bile sormadım. "Ben yanınızdan ayrılınca kapıdan sana ne dedi o sözde memurlar" diye sormadım bile...

Tertemiz, iyi niyetli, insan gibi, ahlaklı, kanunlara saygılı duran kişiye takıntı yapan bir ceza evi o E tipi toplama kampı aslında... Böyle birini bir buçuk ay çakallara yem yapmak için çırpınan bir ceza evi... Sonunda çaresiz kalıp açıkça hukuk tanımayan, dilekçelerin gereğini tam yapmayan, sonra iyice köşeye sıkışınca çok sayıda dilekçeyi açıkça yok eden ve UYAP'a sokmayan, sonra daha da sıkışınca dilekçelerin ceza evinde saklandığı evrak arşivlerini kasten yakan bir ceza evi...

Çocuk inanmaz çocuk, o ceza evinde bir yerde yangın çıkarak, sonra koğuştan koğuşa yangının sıçradığına... Koğuşların arası zırh gibi, kalkan gibi kapalı. Koğuşlarda halı, parke, perde, lambri, mobilya, ahşap kapı, hiçbir şey yok. Koridorlarda da yok, avlularda da yok. Yangını ne aktarsın...

Çıkan yangın, hukuk yolu hukuksuz şekilde kapatıldığı için sonunda yayın yoluyla ceza evine dair sarsıcı gerçekleri anlatmamdan birkaç gün sonra çıkıyor.

Yani eskiden bu güne hiçbir şey değişmemiş. Vatana ihanet eden soylardan birine mensupsan, gizli Ermeni, Rum, Yahudi, Ezidi vb isen adamsın... El üstündesin hem de suçun ne olursa olsun... AKPKK'li isen de öylesin ama gerçekten Türk isen, namuslu isen, vatansever isen, kanunların hakim olmasını, adaletin hakim olmasını, çetelerin son bulmasını, ülkedeki sömürmenin ve örtülü işgalin ve zulümle göz yaşının son bulmasını isteyen kişi isen de işte böyle bir ceza evi orası...

Bu son defa oraya kondum. Uğraşacak mesele aradılar yine... Onların kafasına göre ben sinirleneceğim, öfke ile hareket edeceğim. Onlar da fırsat bilip iyice üzerime gelecekler. Fiziki şiddet sergileyeceğim ve senelerdir bulamadıkları şeyi bulmuş olacaklar.

"Bu kişi kontrolsüz bir kişi, hastahaneye kapatılmalı" diyecekler. Sonra güya tedavi diyecekler, verecekler ilaçları, kurtul kurtulabilirsen...

Arkadaşlar tarafından ceza evi kapısından kıyafetlerim bırakıldı, günlerce bana/koğuşuma teslim etmedler. Oysa daha karantina koğuşunda iken bile herkesin kıyafetlerini hemen verdiler, veriyorlar.

Sonunda çok ağır ve hukukla tehdit eden bir dilekçe yazarak alabildim kıyafetlerimi... Günlerce o soğukta, yeterli kıyafetlerim olmadan kalmamdan zevk alacak, hiç değilse bunu yaparak bile benimle uğraşacak sözde memurların, belki müdürlerin bulunduğu bir sözde ceza evi orası...

Nasıl, iyi mi? Düşman devletinde değil, kendi devletimizde bu sözde ceza evi... Hep diyorum ya, savaşta düşmanın eline düşen bir komutan olsaydım bile bana daha düzgün, daha onurlu, hukuka daha uygun, insanlığa daha uygun muamele yaparlardı.

Dilekçede "Daha önce de kurumunuzda kaldım ve benzer muameleler gördüm. Bunlar hep bana mı denk geliyor? Öyle olmuyorsa, vazifesini yapmakta sorun çıkartan memurlar varsa tespit edilsin, sorun derhal düzeltilsin. Eşyamın bana teslim edilmemesine gerekçe olan ve bilmediğim bir kanun, tüzük varsa tarafıma yazılı olarak bildirilsin ya da savcılığa suç duyurusu yapacağım" dedim, öyle alabildim.

Hem de sabah sekizde dilekçeler toplanıyor. Yüzlerce dilekçeyi okuyup anlayıp gereğini yapacak ve o sırada bin türlü işi daha yapacak o memurlar, saat 10:00'da bana kıyafetlerimi getirdiler. Lakin birinin sinirden elleri titriyordu. Daha fazla kriz de çıkartıyordu. Oralı bile olmadım. "Tamam, ne yaparsan yap" dedim. Kapının mazgalını kapatıyordu ki yanındaki biraz daha aklı, idrakı olan bir kişiydi. Hemen araya girdi, krizi çözmeye çabaladı. Aksi halde ceza evi de onlar da iyice suçlu hale düşeceklerdi.

Bir yandan eller bile sinirden titriyor, bir yandan sesler sinirden titriyor, bir yandan kıyafetlerimi mazgaldan tek tek verirken sinirden dikkat edemiyorlar mazgala takılıyor. Acayip bir haldeydiler.

Ben ise daha fazla damarlarına basmak için, kıyafetlerimi alınca kasten gülerek "Şimdi oldu, teşekkür ederim, kolay gelsin" dedim.

Koğuşta kapı çevresinde üç beş mahkum arkadaş vardı, onlar bile hem şaşkınlardı hem de gülüyorlardı.

Mazgaldan kağıt uzatıyorlar "İmzala" diyorlar. Ne bileyim ne yazıyor, nereden geliyor, borç senedi mi, uyduruk bir itiraf dilekçesi mi, başka bir tuzak mı yoksa gerçekten usule uygun bir evrak mı...

Küçücük kapı mazgalı, bir evrak, üstünü adamın eli kapatmış, parmağını da uzatmış "Şuraya imza at" diyor.

"Görmediğim ve okumadığım şeyi imzalamam" dedim diye, ilk defalarda gelen memurlar, sinirlenip mazgalı kapatıp kapatıp gittiler. Biri sözü uzatıyordu "Tartışmayacağım, sen oraya -Şahıs, evrakı okumadığı gerekçesiyle imzalamayı ret etti- diye yaz ya da tutanak tut." dedim, zor kurtuldum gereksiz bir sıkıntıdan.

Baktım böyle de gitmeyecek ve sakin, sorunsuz biri olarak kalmam lazım, sonrasında gelen bütün evraklara "Okumadan imzaladım" yazarak, öyle imzaladım ve gönderdim.

O kadar rahatlar ki sorun da etmediler. Kanuna bu kadar aykırı bir şeyi ret eden bir insana karşı kendilerini bu kadar haklı, güçlü, dokunulmaz görüyorlardı.

"Sen bu evraklara neden böyle yazarak imza atıyorsun" demediler. Neleri imzaladığımı hala bilmiyorum. O ceza evindeki hemen her mahkumun hali de böyle... Onlar da bilmiyorlar.

Mümkün olabilen her hususta sorunlar çıkarttılar ve terziye kıyafet veriyorum gelmiyor. Kantin siparişi veriyorum, koğuştaki 20 kişiye geliyor bana gelmiyor. Gerekçe "hesabında parası yok." ama hesabımda param fazlasıyla var.

Meydancı arkadaş kapıdan müdahale edip memurlardan rica ediyor, olmuyor. Öyle bir rica ediyor ki "Ben şimdi hallederim" modunda ama ben oralı olmadım. Biiiyorum çözülmeyeceğini...

Defalarca uğraştı "Abi işte bu şahsın geçen hafta kantin yaptığına dair kantin fişi... kalan bakiyesine bak, parası var." diyor ama sorun çözülmüyor. Bir gün içinde üç beş kere daha uğraşıyor çözülmüyor. Oysa böyle sorunları en geç bir iki saate çözüyorlar.

Koğuş meydancısı arkadaş akşamında dilekçe yazıyor, kendinde yardımcı olmaya çabalıyor ama çözülmüyor. "Yazma boşuna" diyeceğim, olmayacak, anlamayacak, yanlış anlayacak, demiyorum. "Çözülecek, olur böyle şeyler" diyor gülümsüyor ama çözülmüyor. İki gün sonra anca çözüldü o sorun...

Daha uzun kalacak olsaydım, yine önceki seferlerde olduğu gibi koğuştan birilerine talimat veirler ya da parayla satın alırlar "Onun üzerine gidin, sinirlendirin, kavgaya karıştırın" derlerdi.

Lanet insin böyle ceza evine ve bütün TR'ye ibret-i alem olsunlar.

Kim bilir ki kaç kişinin daha hayatını o sözde ceza evinde mahvettiler, kararttılar.

Kara kara sıfatlı, Kürt olduğunu iddia eden ya da kendini gerçekten Kürt zan eden ama aslı Ermeni/Çingene olan tiplerin herhangi bir devlet kurumunda toplanmasına asla meydan bırakılmamalı.

Sonra aynı Çingene soyundan olan Hakan Fidan'dan, Abraham Kalın'dan tut, Solomon Soysuz'a ve daha onlarcasına kadar herkes o ceza evini babasının çiftliği gibi kolayca yönlendirebiliyor. Hukuk dışına çıkartabiliyor.

İşte Sabır Toktaş gibi kendilerinden biri oraya düşünce de "Hoş geldin" çekiyorlar. Zaten sorun, yük, sıkıntı olmayacak safhaları bile hafifletiyorlar. Kara paracı, mafya ve çete mensubu kişilere de hususi alaka ve kolaylık gösteriyorlar.

TR'yi sözde sığınmacılarla doldurmak istemeleri de kendi Çingene soydaşları ile vatanımızı iyice doldurarak, hem topraklarımızı hem de devletimizi tamamen ele geçirme çabaları... Açık şekilde bunun, TR'yi Çingeneleştirmenin, dinen, ahlaken, hukuken daha da dibe vurdurmanın peşindeler.

Karşıma bir tane gerçek savcı ya da hakim çıksın, en fazla birer saatlik işi var, kendini devlet zan eden, dokunulamaz zan eden şu Ermeni/Çingene çetesinin... Ta devletin en üst kurumlarında olanlarının bile...

Benim devletimde, bu kadar yaşanmışlığın ve skandalların üstüne, ben hukuku arıyor ama bulamıyorken, bir daha bu küstahlığı yaptılar. Bu içimizdeki Ermenistan'a değil sadece, bunların çalıştığı bütün ülkelere, bütün gizli servislere, milletler arası mafyalara ve terör örgütlerine, ta Londraya kadar ilgili herkese hesap sormaya, bedel ödetmeye devam edeceğim.